Lewis Short
con-fŭgĭo, fūgi, 3
* V. n., to flee to forrefuge or succor, take refuge in or with (class. in prose and poetry).
* Prop.: ad me nocte primā domum,Ter. Hec. 5, 3, 25; cf.: ad aliquem,Cic. Off. 2, 12, 41; id. Tusc. 5, 2, 5; Verg. A. 1, 666; Nep. Them. 8, 3; id. Iphicr. 3, 2: huc,Ter. Hec. 3, 3, 24: in naves,Caes. B. C. 3, 9: in arcem,Curt. 3, 1, 6; 9, 8, 12: in aram,Cic. Tusc. 1, 35, 85; cf.: ad aram,Ov. Tr. 5, 2, 44: Peliae ad limina supplex,id. M. 7, 299: ad ipsos deos,id. ib. 8, 688: ad fana deorum, Gai Inst. 1, 53; Dig. 1, 6, 2: ad vestras manus. ad vestra arma,Curt. 6, 9, 24: Phylen,Nep. Thras. 2, 1: Perusiam,Suet. Aug. 14.
* Trop., to take refuge in, have recourse to (esp. freq. in Cic.): ad opem judicum,Cic. Font. 11, 23; cf.: ad florentes Etruscorum opes,Liv. 1, 2, 3: ad meam fidem,Cic. Div. in Caecil. 4, 11: ad clementiam tuam,id. Lig. 10, 30: ad preces,Quint. 6, 1, 4; 11, 3, 63; Plin. Ep. 8, 19, 1: ad artes patrias,Ov. F. 1, 572 al.: cujus (philosophiae) in sinum,Cic. Tusc. 5, 2, 5: in tuam fidem, veritatem, misericordiam,id. Quint. 2, 10: quasi ad aram in exsilium,id. Caecin. 34, 100: neque tu scilicet Eo nunc confugies: Quid mea, etc.? to take refuge, i. e. excuse yourself with, Ter. Heaut. 4, 5, 45; cf.: an illuc confugies,Cic. Verr. 2, 3, 83, § 191: Epicurus confugit illuc, ut neget, etc.,id. Fin. 2, 9, 28: habebam quo confugerem, ubi conquiescerem,id. Fam. 4, 6, 2: confugiet ad imprudentiam, stultitiam, adulescentiam,Auct. Her. 2, 3, 5.—Impers.: confugitur aliquo,Lact. Inst. Div. 1, 2, 9; id. Mort. Persec. 33, 5.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary