LAT

Lewis Short

(verb) : con-flīgo, xi, ctum, 3, and n.
* Act. (rare), to strike one thing against or on another, to strike, bring, or join together, to unite.
* Prop.: semina,Lucr. 4, 1216 (but in id. 2, 98, the read. is confulta; v. confultus).
* Neutr., to be in conflict, to contend, fight, combat.
* Prop. (freq. and class. in prose and poetry); constr. with cum, contra, adversus, inter se, or absol.
* With cum: manu cum hoste confligere,Cic. Off. 1, 23, 81; id. Imp. Pomp. 10, 28; id. Tusc. 4, 22, 50; id. Dom. 25, 66; Sall. C. 57 fin.; Liv. 4, 17, 8: cum Hannibale acie,id. 30, 19, 11; Suet. Vesp. 4.
* Trop.: causae, quae inter se confligunt,Cic. Cat. 2, 11, 25: illae (naves) adeo graviter inter se incitatae conflixerunt, ut vehementissime utraque ex concursu laboraret,Caes. B. C. 2, 6; cf. Quint. 3, 6, 12; 7, 7, 4. —Of a contest in words: leviore actione confligere,Cic. Caecin. 3, 8; so impers., Quint. 5, 7, 3; Cic. Fin. 4, 2, 3.
* Transf., of inanim. subjects: confligunt hiemes aestatibus,Lucr. 6, 373: adversi venti Confligunt,Verg. A. 2, 417.
* Absol.: ad confligendum venientibus undique Poenis,Lucr. 3, 833: armis,Cic. Pis. 9, 20; id. Caecin. 16, 46: angusto mari,Nep. Them. 4, 5: duas aquilas in conspectu omnium conflixisse,Suet. Vesp. 5.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory