Lewis Short
confīnĭum (noun N) : confinis
* A confine, common boundary, limit, border (of lands; on the contr., vicinitas, of houses,Dig. 10, 1, 4; class. in prose and poetry; most freq. after the Aug. per.; in Cic. perh. only once; not in Quint.).
* Prop.
* Sing.: in confinio consitus ager,Varr. R. R. 1, 16, 6; id. L. L. 5, § 74 Müll.; Caes. B. G. 5, 24; Liv. 33, 3, 8; 37, 23, 1; Tac. H. 4, 72; id. G. 3 al.: ad confinium,Plin. 6, 9, 10, § 27: per confinium,id. 6, 9, 10, § 28: ex confinis,id. 12, 20, 44, § 98: ad usque confinium cervicis,App. M. 4, p. 149, 11.
* Trop., neighborhood, nearness, close connection.
* Sing.: in quam arto salutis exitiique fuerimus confinio,Vell. 2, 124, 2; so, boni malique,Col. 3, 5, 2: breve artis et falsi,Tac. A. 4, 58: nullum vitiorum (et virtutum),Plin. Pan. 4, 5.
* Plur., confines, boundaries: confinia lucis, noctis,Ov. M. 7, 706; 4, 401; 13, 592; id. F. 5, 187; Tib. 4, 1, 70: virtutum,Gell. 1, 2, 4.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary