(verb) : con-dōno, āvi, ātum, 1
* Aliquid (aliquem) alicui, to give something to one, to present, deliver up (in good prose; most freq. in Cic.; not in Quint.).
* In gen.
* Aliquem aliquid or absol., to present one with something (only in the foll. exs.): si quam (rem) debes, te condono,Plaut. Bacch. 5, 2, 24; so id. Pers. 5, 2, 36: argentum, quod habes, condonamus te,Ter. Phorm. 5, 8, 54: aurum aliquem, Afran. ap. Non. p. 497, 29.—Pass. impers., with acc. of thing: habeo alia multa quae nunc condonabitur,Ter. Eun. prol. 17.
* Esp., to give a debt to one, i. e. to remit, acquit from.
* Prop.: pecunias creditas debitoribus,Cic. Off. 2, 22, 78.—More freq.
* Trop.
* To pardon, remit an offence: ut crimen hoc nobis condonetis,Cic. Mil. 2, 6: uti Jugurthae scelus condonaretur,Sall. J. 27, 2.
* To pardon, refrain from punishing a crime out of regard or favor: meam animadversionem et supplicium, quo usurus eram in eum, remitto tibi et condono, Vatin. ap. Cic. Fam. 5, 10, 2: alterius lubidini malefacta condonare,Sall. C. 52, 8: tres fratres non solum sibi ipsis, neque his tot ac talibus viris, neque nobis necessariis suis, sed etiam rei publicae condonaveris,Cic. Lig. 12, 36: non sibi ac defensioni suae condonatum esse Oppianicum,id. Clu. 39, 109: datus est tibi ille, condonatus est ille,id. Planc. 31, 75; id. Fam. 13, 73, 2: filium sibi,Liv. 3, 12, 8: unum tot Claudiis deprecantibus,id. 3, 58, 3: Divitiaco fratri (sc. Dumnorigem),Caes. B. G. 1, 20 fin.

s. TLL