Lewis Short
con-dignus, a, um
* Adj., wholly deserving, very worthy (very rare; mostly anteand post-class.).
* Absol.: condignum donum, quali'st qui donum dedit,Plaut. Am. 1, 3, 39 sq.
* With abl.: dum condignam te sectaris simiam,Plaut. Mil. 2, 6, 25; Gell. 3, 7, 1.
* With dat.: ultio condigna crimini, Cod. Th. 9, 28, 1; cf. Non. p. 35, 1.
* With gen.: providentiae divinae condignus exitus,App. M. 10, p. 244, 21. —Adv.: condignē, very worthily.
* Absol.: condigne facere,Plaut. Men. 5, 5, 8; id. Aul. 3, 4, 6: condigne atque recte loqui,Gell. 1, 6, 4: condigne et cum decore depingere,id. 14, 4, 1.
* With abl.: condigne te cubare,Plaut. Cas. 1, 43; id. Capt. 1, 1, 39.—Comp. and sup. are not in use.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary