Lewis Short
conclūsĭo (noun F) : concludo.
* A shutting up, closing (rare, not in Cic.).
* Abstr.: palpebrarum,Cael. Aur. Acut. 2, 3 and 10.
* (Acc. to concludo, II. B. and D.; freq. in Cic. and Quint.) A conclusion, end: in extremā parte et conclusione muneris ac negotii,Cic. Q. Fr. 1, 1, 16, § 46.
* Concr.: portuum,an enclosure,Vitr. 5, 12.
* The conclusion of a discourse, peroration: conclusio est exitus et determinatio totius orationis,Cic. Inv. 1, 52, 98: tum autem alii conclusionem orationis et quasi perorationem collocant,id. de Or. 2, 19, 80; Auct. Her. 2, 30, 47; cf.: perorationem conclusionem alii vocant,Quint. 6, 1, 1; cf. also id. 8, 5, 13.
* In rhet. lang., a period, Cic. de Or. 2, 8, 34; 3, 44, 174; id. Brut. 8, 33; id. Or. 50, 169; 51 init.; Quint. 9, 4, 22; 9, 4, 57; 9, 4, 123 et saep.
* In philos., the conclusion in a syllogism, the consequence: conclusio est, quae brevi argumentatione ex eis, quae ante dicta sunt aut facta, conficit, quid necessario consequatur,Auct. Her. 4, 30, 41; Cic. Inv. 1, 29, 44 and 45; id. Div. 2, 49, 103; Quint. 5, 14, 1; 5, 14, 20; 7, 3, 14; 5, 10, 2; 5, 10, 7; 9, 3, 98 Cornif.; Gell. 2, 8, 8.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary