Lewis Short
concĭtātor (noun M) : id.
* One who excites or rouses, a mover, exciter (rare): belli,Hirt. B. G. 8, 38; Tac. H. 3, 2: turbae ac tumultūs,Liv. 25, 4, 10: concitator et instimulator seditionis,Cic. Dom. 5, 11: tabernariorum,id. ib. § 13; absol.: multitudo concitata ipsum concitatorem antecessit,Sen. Ira, 3, 2, 4.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary