con-certo, āvi, ātum, 1
* V. a., to contend with any one zealously or warmly (rare but class.; cf. aemulor).
* In gen.: te audio nescio quid concertasse cum ero,Ter. Ad. 2, 2, 3: pro explorato habebat, Ambiorigem proelio non esse concertaturum, * Caes. B. G. 6, 5: de regno,Suet. Aug. 21: aves nandi velocitate concertant,Col. 8, 15, 4.—Poet., with dat.: triclinia templis concertant,Manil. 5, 507.
* Esp., to dispute, debate (only so in Cic.): (Pompeius) saepius cum hoste conflixit, quam quisquam cum inimico concertavit,Cic. Imp. Pomp. 10, 28: cum aliquo verbo uno,id. Att. 3, 12, 2: cum Apolline de tripode,id. N. D. 3, 16, 42: concertantes super cenam de nobilitate generis,Suet. Calig. 22.

s. TLL