LAT

Lewis Short

(verb) : com-prŏbo (conp-), āvi, ātum, 1
* Subject., to approve wholly of something, to assent to, sanction, acknowledge (class and very freq., esp in prose): istam tuam sentent. am laudo vehementissimeque comprobo,Cic. Imp. Pomp. 24, 69: decretum consulum,id. Att. 16, 16, D, 14 sq.: orationem omnium assensu,Liv. 5, 9, 7; cf. Suet. Aug. 68; 53: consensu potius eruditorum quam puerorum amore comprobari,Quint. 10, 1, 130 et saep.: has comproba tabulas,Cic. Caecin. 25, 72: ne domesticis quidem exemplis docti numen deorum comprobabimus?id. N. D. 2, 3, 7; Nep. Hann. 3, 1.
* Object., to prove, establish, attest, make good, show, confirm, verify something to others as true, good, excellent, virtuous, etc.: ut beneficium verbis initum nunc re comprobes,Ter. And. 5, 1, 5; cf. Plaut. Poen. 1, 2, 94: nec hoc oratione solum, sed multo magis vita et factis et moribus conprobavit,Cic. Fin. 1, 20, 65: patris dictum sapiens temeritas filii comprobavit,id. Or. 63, 214: comprobat hominis consilium fortuna,Caes. B. G. 5, 58 fin.; cf. * Cat. 61, 62: rem alicujus testimonio,Cic. Verr. 2, 2, 48, § 119; cf.: indicio conprobato,Sall. C. 50, 1: perceleri (servi) interitu esse ab hoc comprobatum venenum,the quality of the poison was tested,Cic. Cael. 24, 58.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory