Lewis Short
(verb) : com-prĕcor (conp-), ātus, āri, (lit. to worship a deity with all the usages belonging thereto; hence, in gen.)
* To pray to, supplicate, implore (mostly ante-class. and rare; not in Cic.); constr. alicui, aliquem, aliquid, or absol.: Jovi molā salsā,Plaut. Am. 2, 2, 108: deos,Ter. Ad. 4, 5, 65 and 70: caelestūm fidem, * Cat. 64, 191.— Absol., to pray, supplicate: abi intro et conprecare,Plaut. Mil. 2, 4, 41: Cythereïa, comprecor, ausis Assit,Ov. M. 10, 640; 12, 285; 14, 379.—With dat. of pers., to imprecate, wish for a person: tunc mortem comprecantur sibi,Sen. Ep. 99, 16: iratum principem alicui,Plin. Ep. 4, 25, 2; so absol., Plin. Pan. 2 fin.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary