Lewis Short
(verb) : com-plōro (conp-), āvi, ātum, 1
* To bewail, lament together loudly or violently (rare, and not ante-Aug.): penates,Ov. Tr. 1, 3, 95: cum vivi mortuique promiscue complorarentur,Liv. 22, 55, 3; cf. id. 5, 39, 4: desperata et complorata respublica,id. 22, 53, 4; 37, 7, 4; Gell. 7, 5, 6: nondum morte comploratā,Cic. Dom. 37, 98.—Impers.: comploratum publice est,Flor. 2, 15, 8.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary