Lewis Short
(verb) : com-mĭnŭo, ŭi, ūtum, 3
* To make small, either by breaking into many small parts, or by removing parts from the whole (class. in prose and poetry).
* To separate into small parts, to break or crumble to pieces, to crush, split, etc.: saxo cere comminuit brum, Enn. ap. Serv. ad Verg. A. 1, 412 (Ann. v. 586 Vahl.): fores et postes securibus,Plaut. Bacch. 5, 1, 31: ossa atque artua illo scipione,id. Men. 5, 2, 103: tibi caput,id. Rud. 4, 4, 74: illi statuam... deturbant, affligunt, comminuunt, dissipant,Cic. Pis. 38, 93: scalas,Sall. J. 60, 7: anulum,Cic. Verr. 2, 4, 25, § 56: lapidem,Plin. 2, 103, 106, § 233: vitrea,Stat. S. 1, 6, 73: fabas molis,Ov. Med. Fac. 72: vasa crystallina,Petr. 64.—Also of medicines: calculos,Plin. 20, 4, 13, § 23.—Fig.: diem articulatim, i.e. to divide into hours, Plaut. ap. Gell. 3, 3, 5.
* To lessen, diminish.
* Lit. (very rare): argenti pondus et auri, * Hor. S. 1, 1, 43: opes civitatis,Cic. Verr. 2, 5, 37, § 98: regni opes,Sall. J. 62, 1.
* Transf. to persons: re familiari comminuti sumus,Cic. Att. 4, 3, 6.
* Trop. (freq.), to weaken, impair, enervate: nullum esse officium tam sanctum atque solenne, quod non avaritia comminuere atque violare soleat,Cic. Quint. 8, 26: ingenia,Quint. 1, 7, 33; cf.: ingenii vires,Ov. P. 3, 3, 34; and, animum,Plin. Ep. 9, 2, 1.
* Transf. to persons: Viriathus, quem C. Laelius praetor fregit et comminuit,Cic. Off. 2, 11, 40; so of enemies,Flor. 1, 3, 3; 2, 6, 28: nec te natalis origo Comminuit (i. e. animum tuum),Ov. M. 12, 472: lacrimis comminuēre meis, i.e. vinceris, commoveberis,id. H. 3, 134.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary