Lewis Short
(verb) : cŏ-hortor, ātus, 1
* To animate or encourage by forcible language, to incite, exhort, admonish.
* Esp., of the general before a battle, or in other milit. proceedings: cohortatus suos proelium commisit,Caes. B. G. 1, 25: acies instruenda, milites cohortandi, signum dandum,id. ib. 2, 20: exercitum ad pugnam,id. B. C. 3, 90: militem ad proelium,Quint. 12, 1, 28.
* With inf., Auct. B. Alex. 21; cf. Tac. A. 12, 49.
* In gen., and without the sphere of military operations (in good prose).
* Absol.: hac (eloquentiā) et cohortamur, hac persuademus,Cic. N. D. 2, 59, 148; Quint. 11, 3, 124: vereor ne majorem vim ad deterrendum habuerit quam ad cohortandum,Cic. de Or. 1, 61, 258.
* Aliquem: Caesar Remos cohortatus liberaliterque oratione prosecutus,Caes. B. G. 2, 5 init.; cf.: non sibi cohortandum Sulpicium, sed magis conlaudandum videri,Cic. de Or. 1, 8, 20.
* Aliquem ad aliquid: aliquem ad virtutem,Cic. de Or. 2, 9, 35: in hominibus ad virtutis studium cohortandis, id. Ac. 1, 4, 16: ad studium summae laudis,id. Fam. 2, 4, 2: ad pacem. id. Att. 15, 1, A, 3: ad concordiam,Suet. Claud. 46: ad libertatem recuperandam,Cic. Phil. 4, 5, 11.
* With final clause; with ut: fratrem cohortatus, ut, etc.,Suet. Oth. 10.—With ne: cohortantibus invicem, ne, etc.,Suet. Galb. 10.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary