(adjective) : cognōmĭnis, e (abl. cognomine
* V.the foll.; cf.: bimestris, coelestis al.), cognomen, like - named, of the same name (mostly poet. or in post-Aug. prose); with gen., dat., or absol.: duae germanae meretrices cognomines,Plaut. Bacch. 1, 1, 5: cognomine Insubribus pago Haeduorum,Liv. 5, 34, 9 Weissenb. ad loc.: flumen Absarrum cum castello cognomine,Plin. 6, 4, 4, § 12: mox Asiacae cognomines flumini,id. 4, 12, 26, § 82: eorum,id. 6, 2, 2, § 5; Suet. Vit. 2: gaudet cognomine terrā,Verg. A. 6, 383 Forbig. ad loc. (Rib. terrae); Suet. Fragm. ap. Serv. ad Verg. A. 6, 383: cognominem patriae suae Salamina constituit,Vell. 1, 1, 1: sibi,Suet. Oth. 1.

s. TLL