Lewis Short
cŏërcĭtĭo | coerctĭo, cŏërtĭo, cŏërcĭo (noun F) : (in MSS. also ), , coërceo, II.
* A restraining, coercing; coercion, restraint, compulsion, chastisement, punishment (not ante-Aug.).
* Prop.: coërcitionem inhibere,Liv. 4, 53, 7: sine coërcitione magistratus,on the part of the magistrates,id. 26, 36, 12: quo modo judex doceri potest, si desit... interpellantis coërcitio, contentio? * Quint. 9, 2, 2: servorum,Sen. Brev. Vit. 3, 2: indignamur aliquā admonitione aut coërcitione nos castigatos, id. Ira, 2, 28, 1: vetustissimi mortalium,... sine probro, scelere eoque sine poenā aut coërcitionibus agebant,Tac. A. 3, 26: an coërceri... cupidines possent, num coërcitio plus damni in rempublicam ferret,id. ib. 3, 52.
* The right of coercing or punishing: popinarum,Suet. Claud. 38: in histriones,id. Aug. 45; Dig. 1, 21, 5, § 1.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary