LAT

Lewis Short

(verb) : cŏ-argŭo, ŭi, 3, , orig.
* To assail a person or thing in different directions (cf. arguo init.); hence, jurid. t. t.
* Aliquem, to overwhelm with reasoning, refute, silence, expose; convict of guilt or crime, prove guilty (class., most freq. in Cic.; syn. convinco): Graecus testis... vinci, refelli, coargui putat esse turpissimum,Cic. Fl. 5, 11: criminibus coarguitur,Cic. Verr. 2, 4, 47, § 104: ut illum natura ipsius consuetudoque defendat, hunc autem haec cadem coarguant,id. Mil. 14, 36: decreto,Liv. 39, 28, 11: Lentulum dissimulantem coarguunt praeter litteras sermonibus, etc.,Sall. C. 47, 2: Libonem in senatu,Suet. Tib. 25: in exprobrando et coarguendo acer (gestus),Quint. 11, 3, 92 al.—With gen. of the crime: aliquem avaritiae,Cic. Verr. 2, 5, 59, § 153: commutati indicii,id. Sull. 15, 44: sceleris,Plin. 11, 37, 71, § 187: facinoris Tac. A. 13, 20.
* Aliquid, to prove incontestably a crime, a wrong, a fallacy, etc., to demonstrate or show to be wrong, to refute (cf. arguo, II.): sin autem fuga laboris desidiam coarguit, nimirum, etc.,Cic. Mur. 4, 9: rem certioribus argumentis,Auct. Her. 2, 5: certum crimen multis suspitionibus,Cic. Rosc. Am. 30, 83: errorem,id. Ac. 1, 4, 13: perfidiam,id. Fam. 3, 8, 7: mendacium,id. Lig. 5, 16: Lacedaemoniorum tyrannidem,Nep. Epam. 6, 4: temeritatem artis,Suet. Dom. 15: vitia,Quint. 2, 6, 3: iniquitatem,Tac. A. 3, 12: quam (legem) usus coarguit,which experience has proved to be injudicious,Liv. 34, 6, 4; cf. id. 31, 25, 9: quod coarguunt fici,disprove,Plin. 16, 31, 56, § 130: domini coarguit aures,betrays, publishes, makes known,Ov. M. 11, 193 (cf. arguo, II. fin.).—With a clause as object: quod falsum esse pluribus coarguitur,Quint. 4, 2, 4; Auct. B. Alex. 68.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory