LAT

Lewis Short

certātĭo (noun F) : 2. certo
* A contending, striving, a combat, strife, contest, etc. (in good prose, most freq. in Cic.).
* Lit.
* In gen.: jam ludi publici sint corporum certatione, cursu, etc.,Cic. Leg. 2, 15, 38; cf. id. ib. 2, 9, 22; Ter. Ad. 2, 2, 4: certationes xysticorum,Suet. Aug. 45.
* Trop.: Medea nequaquam istuc istac ibit: magna inest certatio, Enn. ap. Cic. N. D. 3, 25, 65 (Trag. Rel. v. 304 Vahl.): relinquitur non mihi cum Torquato sed virtuti cum voluptate certatio,Cic. Fin. 2, 14, 44: haec inter eos (amicos) fit honesta certatio,id. Lael. 9, 32: ingenia exercere certationibus,Vitr. 2, 1, 3.—Of a judicial contest: haec est iniqua certatio,Cic. Quint. 22, 73: non par,id. ib. 21, 68; hence: per populum multae poenae certatio esto, Lex ap. Cic. Leg. 3, 3, 6; Liv. 25, 4, 8.—So in the lang. of political life: certatio multae,a public discussion concerning a punishment to be inflicted,Cic. Leg. 3, 3, 6; Liv. 25, 4, 8 (cf. id. 25, 3, 13).
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory