LAT

Lewis Short

(verb) : caeco, āvi, ātum, 1, id.
* To make blind, to blind.
* Lit.: sol caecat,Lucr. 4, 325 (300); Paul. Nol. Carm. Nat. S. Fel. 20, 7; 20, 292: unde caecatus est (Appius Claudius),Aur. Vict. Vir. Ill. 34, 3.—Hence, in gardening: oculum,to destroy,Col. 4, 9, 2; 4, 24, 16; cf. caecus, I. C., and oculus.
* Trop.: qui largitione caecarunt mentes imperitorum,Cic. Sest. 66, 139: ut (animi acies) ne caecetur erroribus,id. Tusc. 5, 13, 39: caecati libidinibus,id. ib. 1, 30, 72: cupiditate,id. Dom. 23, 60: caecata mens subito terrore,Liv. 44, 6, 17: pectora... serie caecata laborum,Ov. P. 2, 7, 45: caecabitur spes vindemiae,Pall. 1, 6, 11: timidos artus,to make senseless,Verg. Cul. 198.
* Transf., to make dark, to obscure: caecantur silvae,Avien. Per. 504.
* Trop., of discourse: celeritate caecata oratio,rendered obscure,Cic. Brut. 76, 264.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory