ăvārĭtĭa (noun F) : avarus
* A greedy desire for possessions, greediness, avarice, covetousness (opp. abstinentia, Suet. Dom. 9; periphrastically, pecuniae cupiditas,id. Vesp. 16; syn.: aviditas, cupido).
* Lit.: Est autem avaritia opinatio vehemens de pecuniā, quasi valde expetenda sit, inhaerens et penitus insita,Cic. Tusc. 4, 11, 26: avaritia est injuriosa appetitio alienorum, Auct. ad Her. 4, 25: avaritiam si tollere voltis, mater ejus est tollenda luxuries,Cic. de Or. 2, 40, 171: avaritia hians et imminens,a gaping and eager avarice,Cic. Verr. 2, 2, 54: pueris talorum nucumque avaritia est: viris auri argentique et urbium,Sen. Const. 12: avaritiae (sc. nimiae parsimoniae) singulos increpans,Suet. Calig. 39 et saep.—In plur.: omnes avaritiae,every kind of selfishness,Cic. Fin. 4, 27, 75.
* Transf., of eagerness for food, gluttony: Quam siquis avidus poscit escam avariter, Decipitur in transennā avaritia sua,Plaut. Rud. 4, 7, 13.—Trop.: avaritia gloriae, eager desire for renown or glory, Curt. 9, 2.

s. TLL