Lewis Short
(verb) : auctōro, āvi, ātum, 1, (access. form auctōror, āri, Dig. 26, 8, 4; 27, 6, 9; App. M. 9, p. 225, 40; Tert. ad Scap. 1) [auctor].
* To become security for, to give a pledge as bondsman, Dig. 27, 6, 9; 26, 8, 4.—Trop., in the pass.: observatio satis auctorata consensūs patrocinio,confirmed, supported,Tert. Cor. Mil. 2.
* More freq. se auctorare, or pass. auctorari, to bind or oblige one's self to something, to hire one's self out for some service (mostly post-Aug.; never in Cic.): vindemitor auctoratus,Plin. 14, 1, 3, § 10.—Esp. of gladiators: Quid refert, uri virgis ferroque necari Auctoratus eas, * Hor. S. 2, 7, 59 (qui se vendunt ludo (gladiatorio) auctorati vocantur; auctoratio enim dicitur venditio gladiatorum, Acro): proximo munere inter novos auctoratos ferulis vapulare placet,Sen. Apocol. p. 251 Bip.: auctoratus ob sepeliendum patrem,Quint. Decl. 302; Inscr. Orell. 4404.—Hence, in the pun: ipsum magis auctoratum populum Romanum circumferens,i. e. brought into greater danger than the gladiators,Plin. 36, 15, 24, § 117.—Hence
* In gen., to bind: eo pignore velut auctoratum sibi proditorem ratus est,Liv. 36, 10; Manil. 5, 340.— *
* Sibi mortem aliquā re, to bring death to one's self by some means, Vell. 2, 30.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary