Lewis Short
(verb) : as-sīdo (ads-, Ritschl, Fleck., B. and K., Dietsch; ass-, Roth), sēdi, no
* Sup., 3, , to sit down, seat one's self somewhere, sit (syn. assideo).
* Absol.: Adsido; accurrunt servi; soccos detrahunt,Ter. Heaut. 1, 1, 72: adsidamus, si videtur,Cic. Ac. 1, 4, 14: Assidentem (Caesarem) conspirati specie officii circumsteterunt,Suet. Caes. 82.
* With an adjunct of place: in sellā apud magistrum adsideres,Plaut. Bacch. 3, 3, 28: hic,id. Stich. 1, 2, 35: hic in arā,id. Rud. 3, 3, 26: eo mulier adsidat,Cato, R. R. 157, 11: ut aves videre possint, ubi adsidant,Varr. R. R. 3, 5, 3: super aspidem,Cic. Fin. 2, 18, 59: aquila in culmine domūs assedit,Suet. Tib. 14: humi assidens,id. Ner. 53 al.
* With acc. (cf. assideo, II. A.): Hiempsal dextrā Adherbalem adsedit,Sall. J. 11, 3: se utrumque adsidere jussit,Aur. Vict. Caes. 10.—Of an orator who sits down after he has finished his speech: Peroravit aliquando, adsedit; surrexi ego,he sat down, took his seat,Cic. Rosc. Am. 22: subito adsedit, cum sibi venenis ereptam memoriam diceret,id. Or. 37, 129: Set ubi adsedit, Catilina etc.,Sall. C. 31, 7; 53, 1.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary