LAT

Lewis Short

(verb) : artĭcŭlo, āvi, ātum, 1, articulus, lit.
* To divide into single members or joints; used only trop. of discourse, to utter distinctly, to articulate: hasce voces mobilis articulat verborum daedala lingua,the nimble tongue articulates,Lucr. 4, 551: verba,App. Flor. 12, p. 349, 5: sonos,Arn. 3, p. 111.—Hence, artĭcŭlātus, a, um, P.a., prop., furnished with joints; hence distinct: verba, Sol. c. 65: vox,Arn. 7, p. 217, and in gram.: articulata (vox) est, quae coartata, hoc est copulata, cum aliquo sensu mentis ejus, qui loquitur, profertur,Prisc. p. 537 P.; so Isid. Orig. 1, 14.—* Adv.: artĭcŭlātē, distinctly, articulately: loqui,Gell. 5, 9, 2.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory