Lewis Short
(verb) : ar-rĭpĭo (adr-, B. and K.; arr-, Lachm., Ritschl, Fleck., Merk., Rib., K. and H., Weissenb., Halm), rĭpŭi, reptum, 3, rapio
* To seize, snatch, lay hold of, draw a person or thing to one's self (esp. with haste).
* In gen.
* Lit.: ut eum eriperet, manum arripuit mordicus: Vix foras me abripui atque effugi,Plaut. Curc. 5, 1, 7; cf. the first of the words following, formed by Plaut. after the manner of Aristophanes: Quodsemelarripides Numquampostreddonides,Pers. 4, 6, 23 Ritschl: gladium,id. Capt. 4, 4, 7; Vulg. Gen. 22, 10: pugionem,ib. Num. 25, 7: securim,ib. Jud. 9, 48: arma,Liv. 35, 36: cultrum,id. 3, 48: telum, vestimenta,Nep. Alcib. 10, 5: arcus Arripit,Ov. M. 5, 64: ensem,id. ib. 13, 386: saxum,Curt. 6, 9: pileum vel galerum,Suet. Ner. 26: scutum e strage,Tac. A. 3, 23: sagittam et scutum,Vulg. Jer. 6, 23: clipeum,ib. Isa. 21, 5: aliquem barbā,Plaut. Rud. 3, 4, 64: manu,Liv. 6, 8: aliquam comā,Ov. M. 6, 552: caput capillo,Suet. Galb. 20: manum alicujus, Auct. B. G. 8, 23; Hor. S. 1, 9, 4.
* Transf.
* In gen., to seize, lay hold of, take possession of, secure: Sublimem medium arriperem, et capite pronum in terram statuerem,Ter. Ad. 3, 2, 18: simul arripit ipsum Pendentem,Verg. A. 9, 561: medium arripit Servium,Liv. 1, 48: quando arripuerit te spiritus Domini malus,Vulg. 1 Reg. 16, 16; so ib. Luc. 8, 29: Existit sacer ignis et urit corpore serpens, Quamcumque arripuit partim,Lucr. 6, 661: quemcumque patrem familias adripuissetis ex aliquo circulo,you might have taken,Cic. de Or. 1, 34, 159: nisi forte eum (dolorem) dicis, qui simul atque adripuit, interficit,id. Fin. 2, 28, 93: vitulum,Vulg. Deut. 9, 21: leones,ib. Dan. 6, 24: navem,ib. Act. 27, 15: arrepto repente equo,Liv. 6, 8: cohortes arreptas in urbem inducit,id. 34, 20.—Trop., of the mind, to seize upon with eagerness or haste, to learn quickly or with avidity: pueri celeriter res innumerabiles adripiunt,Cic. Sen. 21, 78: quas (sc. Graecas litteras) quidem sic avide adripui, quasi diuturnam sitim explere cupiens,id. ib. 8, 26; cf. id. Mur. 30: Quarum studium etsi senior arripuerat,Nep. Cato, 3, 2: quaerit Socrates unde animum adripuerimus, si nullus fuerit in mundo,Cic. N. D. 3, 11, 26: quod animus adriperet aut exciperet extrinsecus ex divinitate,id. Div. 2, 11, 26.
* As a judicial t. t., to bring or summon before a tribunal, to complain of, accuse (cf. rapio; esp. freq. of those who are complained of after leaving their office): eum te adripuisse, a quo non sis rogatus,Cic. Planc. 22, 54: ad quaestionem ipse adreptus est,id. Clu. 33: tribunus plebis consules abeuntes magistratu arripuit,Liv. 2, 54: arreptus a P. Numitorio Sp. Oppius,id. 3, 58: arreptus a viatore,id. 6, 16: quaestor ejus in praejudicium aliquot criminibus arreptus est,Suet. Caes. 23: inter Sejani conscios arreptus,id. Vit. 2.—Hence
* In Horace, to attack with ridicule or reproach, to ridicule, satirize: Primores populi arripuit populumque tributim, Sat. 2, 1, 69: luxuriam et Nomentanum arripe mecum,id. 2, 3, 224.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary