Lewis Short
(adjective) : ălumnus, a, um, qs. contr. of alomenos, from alo.
* That is nourished, brought up; for the most part subst.
* Ălumnus, i, m., a nursling, a pupil, foster-son.
* In late Lat., act., nourishing; or subst., nourisher, one who brings up or educates: cygnus alumna stagna petierat,Mart. Cap. 1, p. 11.—Hence Isidorus: et qui alit et alitur, alumnus dici potest, Orig. 10, 1.
* Ălumna, ae, f., a foster-daughter, a pupil: nostra haec alumna,Plaut. Cist. 4, 2, 96: Italia omnium terrarum alumna eadem et parens (i. e. quae ab aliis terris alitur),Plin. 3, 5, 6, § 39: aliquam filiam et alumnam praedicare,Suet. Claud. 39: trepidam hortatur alumnam,Val. Fl. 5, 358.—Of frogs: aquai dulcis alumnae, Poët. ap. Cic. Div. 1, 9, 15.—Trop.: cana veritas Atticae philosophiae alumna, truth, the foster-child of Attic philosophy, Varr. ap. Non. 243, 2: jam bene constitutae civitatis quasi alumna quaedam, eloquentia, the foster-child of an already well-ordered state, * Cic. Brut. 12, 45: cliens et alumna Urbis Ostia (as a colony of the same),Flor. 3, 21.
* The neutr.: numen alumnum,Ov. M. 4, 421.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary