(adverb) : ălĭquantŭlus, a, um
* Adj. dim. [aliquantus], little, small: aliquantulus frumenti numerus,Hirt. B. Afr. 21.—In the neutr. as subst. with partit. gen., a little aeris alieni, Cic. Quint. 4, 15: suspitionis,id. Inv. 2, 9: muri,Liv. 21, 12: agri,id. 21, 31: aquae tepidae,Suet. Ner. 48.— Hence, ălĭquantŭlum, and once, ălĭ-quantŭlō, , somewhat, a little: pansam aliquantulum,Plaut. Merc. 3, 4, 55: quaeso tandem aliquantulum tibi parce. rer. Heaut. 1, 1, 111: subtristis visust esse aliquantulum mihi,id. And. 2, 6, 16: auri navem evertat gubernator an paleae, in re aliquantulum, in gubernatoris inscitiā nihil interest, something (ironic. for aliquid, multum), Cic. Par. 3, 1: deflexit jam aliquantulum de spatio curriculoque consuetudo majorum,id. Lael. 12, 40: aliquantulum progredi,id. Div. 1, 33, 73: a proposito declinare,id. Or. 40, 138.—With comp.: stadia aliquantulum breviora,Gell. 1, 1: aliquantulo tristior,Vop. Aur. 38 Gruter.

s. TLL