Lewis Short
ălăcrĭtas (noun F) : alacer
* The condition or quality of alacer, liveliness, ardor, briskness, alacrity, eagerness, promptness, joy, gladness: alacritas rei publicae defendendae,Cic. Phil. 4, 1: mirā sum alacritate ad litigandum,Cic. Att. 2, 7; so id. ib. 16, 3: alacritas studiumque pugnandi,Caes. B. G. 1, 46: animi incitatio atque alacritas,id. B. C. 3, 92: alacritas animae suae,Vulg. Eccli. 45, 29: finem orationis ingens alacritas consecuta est,Tac. Agr. 35: (naves) citae remis augebantur alacritate militum in speciem ac terrorem,id. A. 2, 6.—Of animals: canum in venando,Cic. N. D. 2, 63. —Of a joyous state of mind as made known by external demeanor, transport, rapture, ecstasy: inanis alacritas, id est laetitia gestiens,Cic. Tusc. 4, 16, 36: vir temperatus, constans, sine metu, sine aegritudine, sine alacritate ullā, sine libidine,id. ib. 5, 16, 48. —With obj. gen., joy on account of something: clamor Romanorum alacritate perfecti operis sublatus,Liv. 2, 10 med.—* In plur.: vigores quidam mentium et alacritates,Gell. 19, 12, 4.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary