Lewis Short
(verb) : af-fingo (better adf-), inxi, ictum, 3
* To form, fashion, devise, make, or invent a thing as an addition or appendage to another.
* Lit. (esp. of artists).
* With dat.: nec ei manus adfinxit,Cic. Tim. 6: saepta, adficta villae quae sunt,Varr. R. R. 3, 3, 2.
* Trop., to make up, frame, invent, to add falsely or without grounds: faciam ut intellegatis, quid error adfinxerit, quid invidia conflārit,Cic. Clu. 4: vitium hoc oculis adfingere noli,Lucr. 4, 386: neque vera laus ei detracta oratione nostrā, neque falsa adficta esse videatur,Cic. Imp. Pomp. 4, 10; so id. Phil. 1, 3; id. Or. 22; id. Tusc. 3, 33: addunt ipsi et adfingunt rumoribus Galli,Caes. B. G. 7, 1: cui crimen adfingeretur,might be falsely imputed,Tac. A. 14, 62.
* In a general signif.
* To add or join to, to annex (always with the accessory idea of forming, fashioning, devising): sint cubilia gallinarum aut exsculpta aut adficta firmiter,Varr. R. R. 3, 9, 7: multa natura aut adfingit (creating, she adds thereto) aut mutat aut detrahit, Cic. Div. 1, 62, 118: tantum alteri adfinxit, de altero limavit,id. de Or. 3, 9, 36.
* To feign, forge: litteras,App. M. 4, 139, 34 Elm.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary