Lewis Short
af-fĕro (better adf-), attŭli (adt-, better att-), allātum (adl-), afferre (adf-)
* V. a.; constr. aliquid ad aliquem or alicui.
* In gen., to bring, take, carry or convey a thing to a place (of portable things, while adducere denotes the leading or conducting of men, animals, etc.), lit. and trop.
* Lit.: lumen,Enn. Ann. 1, 40: viginti minas,Plaut. As. 1, 3, 78; 1, 3, 87 al.: adtuli hunc.—Quid, adtulisti?—Adduxi volui dicere,id. Ps. 2, 4, 21: tandem bruma nives adfert,Lucr. 5, 746: adlatus est acipenser, Cic. ap. Macr. S. 2, 12: adfer huc scyphos,Hor. Epod. 9, 33: nuces,Juv. 5, 144: cibum pede ad rostrum veluti manu,Plin. 10, 46, 63, § 129: pauxillum aquae,Vulg. Gen. 18, 4: caput ejus,ib. Marc. 6, 28.—With de in part. sense: adferte nobis de fructibus terrae,Vulg. Num. 13, 21; ib. Joan. 21, 10 (as lit. rendering of the Greek).—So of letters: adferre litteras, ad aliquem or alicui,Cic. Att. 8, 6; id. Imp. Pomp. 2; Liv. 22, 11 al.: adferre se ad aliquem locum, to betake one's self to a place, to go or come to (opp. auferre se ab aliquo, to withdraw from, to leave, only poet.): huc me adfero,Plaut. Am. 3, 4, 6; Ter. And. 4, 5, 12 Bentl.: Fatis huc te poscentibus adfers,Verg. A. 8, 477: sese a moenibus,id. ib. 3, 345.—So pass. adferri: urbem adferimur,are driven, come,Verg. A. 7, 217; and adferre pedem: abite illuc, unde malum pedem adtulistis,id. Cat. 14, 21.— To bring near, extend, = porrigo (eccl. Lat.): adfer manum tuam,reach hither,Vulg. Joan. 20, 27.
* Esp.
* In bon. part.: pacem ad vos adfero,Plaut. Am. prol. 32: hic Stoicus genus sermonum adfert non liquidum,i.e. makes use of,Cic. de Or. 2, 38, 159: nihil ostentationis aut imitationis adferre,id. ib. 3, 12, 45: non minus adferret ad dicendum auctoritatis quam facultatis,id. Mur. 2, 4: consulatum in familiam,id. Phil. 9, 2: animum vacuum ad scribendas res difficiles,id. Att. 12, 38: tibi benedictionem,Vulg. Gen. 33, 11: Domino gloriam,ib. 1 Par. 16, 28; ib. Apoc. 21, 26: ignominiam, ib. Osee, 4, 18.
* In mal. part.: bellum in patriam,Ov. M. 12, 5: nisi etiam illuc pervenerint (canes), ut in dominum adferant dentes,to use their teeth against their master,Varr. R. R. 2, 9, 9: adferam super eos mala,Vulg. Jer. 23, 12: Quam accusationem adfertis adversus hominem hunc?id. Joan. 18, 29: quod gustatum adfert mortem, ib. Job, 6, 6: vim adferre alicui for inferre, to use force against or offer violence to one, Cic. Phil. 2, 7; Cic. Verr. 2, 1, 26; Liv. 9, 16; 42, 29 Drak.; Ov. H. 17, 21 Heins.; id. A. A. 1, 679; Suet. Oth. 12 al.: manus adferre alicui, in a bad sense, to lay hands on, attack, assail (opp.: manus abstinere ab aliquo): pro re quisque manus adfert (sc. ad pugnam),Cic. Verr. 2, 1, 26: domino a familiā suā manus adlatas esse,id. Quint. 27: intellegimus eum detrudi, cui manus adferuntur,id. Caecin. 17: qui sit improbissimus, manus ei adferantur, effodiantur oculi,id. Rep. 3, 17 Creuz. al.: sibi manus, to lay hands on one's self, to commit suicide: Qui quidem manus, quas justius in Lepidi perniciem animāsset, sibi adferre conatus est, Planc. ap. Cic. Fam. 10, 23.—Also of things: manus templo, to rob or plunder, Cic. Verr. 2, 1, 18: bonis alienis,id. Off. 2, 15: manus suis vulneribus,to tear open,id. Att. 3, 15 (a little before: ne rescindam ipse dolorem meum): manus beneficio suo,to nullify, render worthless,Sen. Ben. 2, 5 ext.
* To bring, bear, or carry a thing, as news, to report, announce, inform, publish; constr. alicui or ad aliquem aliquid, or acc. with inf. (class.; in the histt., esp. in Livy, very freq.): ea adferam eaque ut nuntiem, etc.,Plaut. Am. prol. 9: istud quod adfers, aures exspectant meae,id. As. 2, 2, 65; Ter. Phorm. prol. 22: calamitas tanta fuit, ut eam non ex proelio nuntius, sed ex sermone rumor adferret,Cic. Imp. Pomp. 9, 25: si ei subito sit adlatum periculum patriae,id. Off. 1, 43, 154: nihil novi ad nos adferebatur,id. Fam. 2, 14; id. Att. 6, 8: rumores, qui de me adferuntur, Cic. Fil. ap. Cic. Fam. 16, 21: Caelium ad illam adtulisse, se aurum quaerere,id. Cael. 24; so id. Fam. 5, 2 al.: magnum enim, quod adferebant, videbatur,Caes. B. C. 3, 15 Dint.: cum crebri adferrent nuntii, male rem gerere Darium,Nep. 3, 3: haud vana adtulere,Liv. 4, 37; 6, 31: exploratores missi adtulerunt quieta omnia apud Gallos esse,id. 8, 17 Drak.: per idem tempus rebellāsse Etruscos adlatum est,word was brought,id. 10, 45 al.: idem ex Hispaniā adlatum,Tac. H. 1, 76: esse, qui magnum nescio quid adferret,Suet. Dom. 16; Luc. 1, 475: scelus adtulit umbris,Val. Fl. 3, 172 al.—So of instruction: doctrinam, Vulg. prol. Eccli.; ib. 2 Joan. 10.
* To bring a thing on one, i.e. to cause, occasion, effect, give, impart; esp. of states of mind: aegritudinem alicui,Ter. Heaut. 4, 3, 2: alicui molestiam,id. Hec. 3, 2, 9: populo Romano pacem, tranquillitatem, otium, concordiam,Cic. Mur. 1: alicui multas lacrimas, magnam cladem,id. N. D. 2, 3, 7: ipsa detractio molestiae consecutionem adfert voluptatis,id. Fin. 1, 11, 37; so, adferre auctoritatem et fidem orationi,id. Phil. 12, 7: metum,Cic. Verr. 2, 5, 25: dolorem,id. Sull. 1: luctum et egestatem,id. Rosc. Am. 5: consolationem,id. Att. 10, 4: delectationem,id. Fam. 7, 1 al.: detrimentum,Caes. B. C. 2, 82: taedium,Plin. 15, 2, 3, § 7: dolorem capitis,id. 23, 1, 18: gaudium,Plin. Ep. 10, 2, 1 al.
* To bring forwards, allege, assert, adduce, as an excuse, reason, etc.: quam causam adferam?Ter. Heaut. 4, 3, 23: justas causas adfers,Cic. Att. 11, 15; also without causa: rationes quoque, cur hoc ita sit, adferendas puto,id. Fin. 5, 10, 27; cf. id. Fam. 4, 13: idque me non ad meam defensionem adtulisse,id. Caecin. 29, 85: ad ea, quae dixi, adfer, si quid habes,id. Att. 7: nihil igitur adferunt, qui in re gerendā versari senectutem negant, they bring forwards nothing to the purpose, who, etc., id. Sen. 6; id. de Or. 2, 53, 215: quid enim poterit dicere? ... an aetatem adferet?i. e. as an excuse,id. ib. 2, 89, 364.—Also absol.: Quid sit enim corpus sentire, quis adferet umquam ...?will bring forwards an explanation,Lucr. 3, 354 (cf. reddo absol. in same sense, id. 1, 566): et, cur credam, adferre possum,Cic. Tusc. 1, 29, 70; 3, 23, 55.
* Adferre aliquid = conducere, conferre aliquid, to contribute any thing to a definite object, to be useful in any thing, to help, assist; constr. with ad, with dat., or absol.: quam ad rem magnum adtulimus adjumentum hominibus nostris,Cic. Off. 1, 1: negat Epicurus diuturnitatem temporis ad beate vivendum aliquid adferre,id. Fin. 2, 27, 87: quidquid ad rem publicam adtulimus, si modo aliquid adtulimus,id. Off. 1, 44, 155: illa praesidia non adferunt oratori aliquid, ne, etc.,id. Mil. 1: aliquid adtulimus etiam nos, id. Planc. 10, 24: quid enim oves aliud adferunt, nisi, etc.,id. N. D. 2, 63.
* Very rare in class. period, to bring forth as a product, to yield, bear, produce, = fero: agri fertiles, qui multo plus adferunt, quam acceperunt,Cic. Off. 1, 15: herbam adferentem semen,Vulg. Gen. 1, 29: arva non adferent cibum,ib. Hab. 3, 17: lignum adtulit fructum, ib. Joel, 2, 22; ib. Apoc. 22, 2: ager fructum,ib. Luc. 12, 16 al.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary