LAT

Lewis Short

(adverb) : affătim (also adf-), Serv. ad Verg. A. 1, 123, cites fatim = abundanter; cf.: fatiscor, defatiscor, fatigo; Corss. Ausspr. I. p. 158, refers fatim to the same root as χατίς, χῆρος.
* To satisfaction, sufficiently, abundantly, enough (so that one desires no more, therefore subjective; while satis signifies sufficient, so that one needs nothing more, therefore objective, Doed. Syn. I. p. 108 sq.): adfatim edi, bibi, lusi, Liv. Andron. ap. Paul. ex Fest. p. 11 Müll., after Hom. Od. 15, 372 (Com. Rel. p. 4 Rib.): edas de alieno quantum velis, usque adfatim,till you have enough,Plaut. Poen. 3, 1, 31: miseria una uni quidem homini est adfatim, id. Trin. 5, 2, 61 (where adfatim, as sometimes also satis, abunde, frustra, is constr. as an adj.): eisdem seminibus homines adfatim vescuntur,Cic. N. D. 2, 51: adfatim satiata (aquila),id. Tusc. 2, 10, 24: adfatim satisfacere alicui,id. Att. 2, 16: parare commeatum adfatim,Sall. J. 43: de cytiso adfatim diximus,Plin. 18, 16, 43, § 148.—Acc. to Fest. p. 11, Terence uses it (in a passage not now extant) for ad lassitudinem, to weariness, satiety, which may be derived from the etym. above given.—Sometimes, like abunde and satis, as subst. with gen.; v. Roby, §§ 1294, 1296, and Rudd. II. p. 317: divitiarum adfatim est,Plaut. Mil. 4, 1, 33: hominum,id. Men. 3, 1, 10: copiarum,Liv. 34, 37: vini,Just. 1, 8.
* In later Lat. before an adj. (cf. abunde), sufficiently, enough: adfatim onustus,App. M. 9, p. 221, 31 Elm.: feminae adfatim multae,Amm. 14, 6.!*? The poet and gram. Annianus, in Gell. 7, 7, 1, accented the word a/dfatim, while at an earlier period it was pronounced adfa/tim, since it was considered as two words; cf. Doed. Syn. I. p. 110.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory