LAT

Lewis Short

(verb) : ad-mŏnĕo, ui, ĭtum, 2
* To bring up to one's mind, to put one in mind of (in a friendly manner), to remind, suggest, advise, warn, admonish (by influencing more directly the reason and judgment; while in adhortor the admonition is addressed immediately to the will, Doed. Syn. 1, 164:  ̏Moneo, et admoneo hoc differunt, quod monemus futura, admonemus praeterita; illa ut caveamus et discamus, haec ut recordemur,˝ Aus. Popma, p. 29; cf. Ellendt ad Cic. Brut. 3, 11:  ̏in monente benevolentia, in admonente memoria,˝ Ernest. no. 1663).
* In gen., constr. absol. and with aliquem alicujus rei or de aliqua re, aliquam rem (Sallust employs them all); with ut or ne. when an action follows; with acc. and inf. or a rel. clause, when merely an historical fact is brought to view, Zumpt, § 439 and 615.
* Absol.: qui admonent amice, docendi sunt,Cic. N. D. 1, 3: amicissime admonere,id. Att. 7, 26: si sitis admoneret, profluente aquā vitam tolerat,Tac. A. 15, 45 fin.: admonitus in somnis,Vulg. Matt. 2, 22.
* Esp.
* Aliquem de aliqua re: de aede Telluris et de porticu Catuli me admones,Cic. Q. Fr. 3, 1, 4: ut aliquid aliquando de doctrinae studiis admoneamur,id. Rep. 1, 9: de moribus civitatis tempus admonuit,Sall. C. 5: admonuit eos de auxiliis Dei,Vulg. 2 Macc. 8, 19.—Sometimes in passing from a subject already discussed to a new one, = docere, dicere, to treat of, to speak of: de multitudine (verborum) quoniam quod satis esset admonui, de obscuritate pauca dicam,Varr. L. L. 6, § 40 Müll.
* With two acc. (in gen., only with illud, istuc, quod, multa, res, etc.): ridiculum est te istuc me admonere,Ter. Heaut. 2, 3, 112: illud te esse admonitum volo,Cic. Cael. 3, 8: jam illud non sunt admonendi, ut, etc.,id. Off. 2, 19, 68: illud me praeclare admones,id. Att. 9, 9: sin quippiam essem admonitus,id. Fam. 5, 8: multa praeterea ostentis, multa extis admonemur,id. N. D. 2, 66: eam rem nos locus admonuit,Sall. J. 79.— (ε) With acc. and inf.: admonuisti etiam dictum aliquod in petitionem tuam dici potuisse,Cic. Planc. 34, 85 B. and K.: et meminerant et admonebant alii alios, supplicium ex se, non victoriam peti,Liv. 28, 19: nostri detrimento admonentur diligentius stationes disponere, Auct. B. G. 8, 12.—(ζ) With a rel. clause: meus me sensus, quanta vis fraterni sit amoris, admonet,Cic. Fam. 5, 2.—(η) With ut or ne: admonebat me res, ut, etc.,Cic. Off. 2, 19, 67: Caninius noster me tuis verbis admonuit, ut scriberem,id. Fam. 9, 6: ea res admonet, ut, etc.,Tac. A. 3, 25; so, corresp. with moneo,Sen. Ep. 24, 16.—(θ) With the simple subj. (in the historians): simulque admonerent liberis suis prospiceret,Nep. Ph. 1: nisi Seneca admonuisset venienti matri occurreret,Tac. A. 13, 5: admonuit negotiis abstineret,Suet. Tib. 50: illud me admones, cum illum videro, ne nimis indulgenter, et cum gravitate potius loquar,Cic. Att. 9, 9, 2 (where ut is to be supplied from the preceding ne).—(ι) With a simple inf. (so most freq. after the Aug. per., but also in Cic.): ut mos erat istius atque ut eum suae libidines facere admonebant,Cic. Verr. 2, 1, 24, § 63: easdem decedere campis admonuit,Verg. G. 4, 186; so, Matrem Admonuit ratibus sacris depellere taedas,id. A. 9, 109: sol acrior ire lavatum admonuit,Hor. S. 1, 6, 125; so Ov. M. 3, 601; 6, 150: nihil agere quod non prosit, fabella admonet,Phaedr. 3, 17; Tac. A. 15, 67: regrediendum (sc. esse sibi),Tac. Agr. 25.—(κ) With ad and the gerund.: ad thesaurum reperiendum,Cic. Div. 2, 65, 134.—(λ) With abl. of means or cause: de quibus (discordiis) ipsis his prodigiis a dis immortalibus admonemur,Cic. Har. Resp. 21, 44: proximi diei casu admoniti omnia ad defensionem paraverunt,Caes. B. C. 2, 14: divinā admonitus plagā,Vulg. 2 Macc. 9, 11.
* To recall a thing to memory, to bring to remembrance (without any accessory notion of admonition); with acc. or gen.: cum memor anteactos semper dolor admonet annos,Tib. 4, 1, 189 Müll. (some read here admovet): admonuit dominae deseruitque Venus,id. 1, 5, 40: nomen, quod possit equorum Admonuisse,Ov. M. 15, 543.
* Of a creditor, to remind a debtor of his debt, to ask payment, to dun: cum tibi cotidie potestas hominis fuisset admonendi, verbum nullum facis,Cic. Quint. 12; so id. Top. 1 fin.
* In the poets and in later Lat., to urge or incite to action (cf. admonitor): telo admonuit bijugos,Verg. A. 10, 586; so Spart. Sever. 11 fin.: liberos verberibus,Sen. Clem. 1, 14; id. Const. Sap. 12 fin.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory