Lewis Short
(adjective) : admīrābĭlis, e, admiror.
* Worthy of admiration, admirable, wonderful: admirabilis in dicendo vir,Cic. de Or. 1, 2: O clementiam admirabilem,id. Lig. 2, 6: gravitatem atque constantiam,id. Phil. 13, 41: scientia,id. ib. 9, 10.— Ironically: o admirabilem impudentiam, audaciam, temeritatem,Cic. Phil. 3, 7, 18; so, o admirabilior oratio,id. Or. 35: magnitudo pop. R. admirabilior adversis rebus quam secundis,Liv. 22, 37: admirabilem licentiam,Cic. Fat. 16: quam admirabile est nomen,Vulg. Psa. 8, 2: de tenebris vos vocavit in admirabile lumen suum,ib. 1 Pet. 2, 9.
* That produces wonder, wonderful, astonishing, strange, rare, paradoxical: haec παράδοξα ili, nos admirabilia dicamus, Cic. Fin. 4, 27; cf. id. Par. praef. and Par. 4: admirabile genus (causae), a quo alienatus est animus eorum qui audituri sunt,id. Inv. 1, 15, 20: concursus,id. ib. 10, 7: gloria,id. ib. 3, 26.—Comp.: non esse admirabilius Romanos Graeciā pelli quam Hannibalem Italiā pulsum esse,Liv. 42, 50; also Flor. 4, 2, 47.—Sup. not used.—Adv.: admīrābĭlĭter (only in the posit.).
* Admirably, Cic. N. D. 2, 53, 132; id. Opt. Gen. Or. 6, 37; id. Att. 5, 14, 2.
* Paradoxically, strangely, παραδόξως, Cic. Tusc. 4, 16 fin.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary