LAT

Lewis Short

(verb) : ăd-hortor, āri, ātus, 1
* To encourage, urge, exhort one to a thing, constr. with ad, in, de, or absol.: nam me meae vitae consuetudo ad C. Rabirium defendendum est adhortata,Cic. Rab. Perd. 1: ne posset aliquando ad bellum faciendum locus ipse adhortari,id. Off. 1, 11, 35: aliquem ad certam laudem,id. Fam. 1, 7: loricatos ad discumbendum,Suet. Calig. 45: in bellum,Tac. H. 3, 61: in ultionem sui,Suet. Ner. 41: de re frumentaria Boios atque Aeduos adhortari non destitit,he did not cease to incite and spur on the Boii and Aedui, in respect to a supply of corn,Caes. B. G. 7, 17.—Absol.: milites,Cic. Phil. 4, 5: nullo adhortante sibi quisque dux et instigator,Tac. H. 1, 38.—Followed by ut, ne, or the simple subj.: adhort. adulescentes, ut turbulenti velint esse,Cic. Phil. 1, 9: tandem Bruto adhortante, ne jamdudum operientes destitueret,Suet. Caes. 81: adhortor, properent,Ter. Eun. 3, 5, 35: adhortari se, to rouse or bestir one's self: ferus ipse (leo) sese adhortans rapidum incitat animo, Catull. 63, 85.!*? Pass.: adulati erant ab amicis et adhortati, Cassius ap. Prisc. 791 P.: punctione aliqua adhortati vel titillati, Cael. Aurel. Acut. 2, 3.
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary

TLL

s. TLL
Thesaurus Linguae Latinae
memory