Lewis Short
(verb) : ac-cŏlo (adc.), cŏlui, cultum, 3
* To dwell by or near, constr. with acc. or absol.
* With acc.: Histrum fluvium, Naev ap. Cic. Or. 45, 152 (Rib. Trag. Rel. p. 14): arcem, Att. ap. Non. 357, 14 (ib. p. 202): illum locum, * Cic. Rep. 6, 18 fin.: viam,Liv. 28, 13, 4: Macedoniam,id. 39, 46, 7: Pontum,Tac. H. 3, 47: Nilum,Verg. G. 4, 288; cf.: Rhenum,Tac. H. 1, 51: nives Haemi,Ov. F. 1, 390: Capitolī saxum,Verg. A. 9, 448 al.; hence, pass.: fluvius crebris oppidis accolitur,Plin. 3, 1, 30, § 9.
* Absol.: vicine Apollo, qui aedibus Propinquus nostris adcolis,Plaut. Bacch. 2, 1, 4 (the dat. aedibus belongs to propinquus, not to adcolis, as Prisc. p. 1203 P. seems to have construed).—Poet.: accolere vitem, to be a cultivating neighbor of it, Cat. 62, 55 dub. (Müller reads coluere.)
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary