Lewis Short
(verb) : ăb-erro, āvi, ātum, 1
* To wander from the way, to go astray.
* Lit.: puer inter homines aberravit a patre,Plaut. Men. prol. 31: taurus, qui pecore aberrāsset,Liv. 41, 13, 2.
* Trop.
* (Like abeo, II. A.) To wander from, stray, or deviate from a purpose, subject, etc. (Ciceronian): a regulā et praescriptione naturae,Cic. Acc. 2, 46, 140: ne ab eo, quod propositum est, longius aberret oratio,id. Caecin. 19; so id. Off. 1, 28; 1, 37; id. Fin. 5, 28 al.—Also without ab: vereor ne nihil conjecturā aberrem,Cic. Att. 14, 22 (with a conjecturā, id. N. D. 1, 36, 100): etiam si aberrare ad alia coeperit, ad haec revocetur oratio,id. Off. 1, 37 fin.: rogo, ut artificem (sc. pictorem), quem elegeris, ne in melius quidem sinas aberrare,that the painter should not depart from the original, even to improve it,Plin. Ep. 4, 28 fin.
* To divert the mind or attention, to forget for a time: at ego hic scribendo dies totos nihil equidem levor, sed tamen aberro,I am indeed not free from sorrow, but I divert my thoughts,Cic. Att. 12, 38; so id. ib. 12, 45 (cf. aberratio).
Charlton T. Lewis, Charles Short, A Latin Dictionary