ος, ον :
      1 qui gronde comme les vagues, d’où bruyant, en parl. des vagues, OD. 5, 412 ; EUR. I.T. 1133, etc. ; τὸ ῥόθιον, bruit des vagues, d’où bruit impétueux, ESCHL. Pr. 1048 ; EUR. I.T. 426 ; THC. 4, 10 ; particul. vogue ou nage accélérée, SCH.-AR. Eq. 546 ; au pl. vagues qui se brisent, SOPH. Ph. 689 ; EUR. Cycl. 17 ; p. anal. qui mange bruyamment, en parl. des porcs, NUMÉN. (ATH. 327 a) ;
      2 p. suite, véhément, impétueux, en parl. d’un cheval, JOS. B.J. 6, 2, 8 ; τὸ ῥόθιον, mouvement impétueux, impétuosité, choc des rames, HYPÉR. (SUID. v° ῥόθιος) ; d’une troupe de cavalerie, DH. 6, 10 ; fig. LUC. Tox. 19 et 55 ; particul. bruit d’applaudissements, AR. Eq. 546 ; en gén. tumulte, EUR. Andr. 1096.

➳ Fém. -α, ANTH. 9, 32 ; 10, 2.

Étym. ῥόθος.

ον, also α, ον AP 9.32, 10.2 (Antip.Sid.) : — rushing, roaring, dashing, esp. of waves, ἀμφὶ δὲ κῦμα βέβρυχεν ῥόθιον Od. 5.412; of oars, ῥ. πλάται E. IT 1133 (lyr.); of a ship dashing through the waves, AP 10.2 (Antip.Sid.); μετὰ ῥοθίου βίας Arist. Mu. 396a14; metaph of an orator, Poll. 6.147; of a horse, J. BJ 6.2.8. Adv. -ίως Poll. 4.24 codd., Vett.Val. 345.33. of fishes, guttling, Numen. ap. Ath. 7.306d; cf. ῥοθιάζω 2.
swift, πόδες Leonid. Oxy. 662.45. Subst. ῥόθια, τά, waves dashing on the beach, breakers, waves, S. Ph. 688 (lyr.); ἀνέμων εὐαέσσιν ῥοθίοις E. Fr. 773.36 (lyr.); cf. οὐτιδανός 11; and collectively in sg., surf, surge, A. Pr. 1048 (anap.), E. IT 426 (lyr.), Th. 4.10; esp. of the dash and sound of oars, ῥοθίοις… κώπας E. IT 407 (κώπαις codd., lyr.), cf. Cyc. 17; so in sg., Th. l.c. (acc. to Sch.), Hyp. Fr. 157, Str. 15.2.12, D.S. 13.99, etc. ; γλυκερὰ ῥ., of wine, AP 11.64 (Agath.); generally, of rushing, dashing motion, τῆς ἵππου τὸ ῥ. ἀνέχεσθαι D.H. 6.10, cf. Arr. Frr. 164, 165 J. ; so τῆς ὁρμῆς, τοῦ θυμοῦ, Luc. Tox. 19, 55; metaph, ἀοιδᾶν ῥόθια Pi. Pae. 6.129; ῥοθ[ίῳ τινὶ] ἥκω τύχης prob. in Men. Pk. 353.
loud shout, esp. of applause, ῥ. αἴρεσθαί τινι Ar. Eq. 546; generally, tumult, riot, ἐχώρει ῥ. ἐν πόλει κακόν E. Andr. 1096.

zweier, auch dreier Endg., rauschend, brausend ; bes. vom Anschlagen der Wellen, κῦμα ῥόθιον, Od. 5.412 ; daher auch τὸ ῥόθιον substantivisch gebraucht, die rauschende Woge, das Wogengebrause, κῦμα τὸ μετὰ ψόφου γενόμενον, VLL ; κῦμα δὲ πόντου τραχεῖ ῥοθίῳ συγχώσειεν, Aesch. Prom. 1050, vgl. γᾶς δόσις οὐτιδανοῖς ἐν ῥοθίοις φορεῖται, Spt. 344 ; Soph. Phil. 683 ; ἐχώρει ῥόθιον ἐν πόλει κακόν, böses Wogengebrause, Eur. Andr. 1097 ; ἐπ' Ἀμφιτρίτας ῥοθίῳ, I.T. 426 ; so auch Thuc. 4.10 u. Sp., wie ῥόθια κλύζοντο Ap.Rh. 1.541 ; vgl. noch Harp. Vom Plätschern, Klatschen der Ruder, ῥόθιον αἴρεσθαί τινι, Ar. Eq. 544, übertr. mit Anspielung auf den Beifall durch Händeklatschen ; γλυκερὰ ῥόθια, vom Weine, Agath. 24 (XI.64). – Uebtr. = Heftigkeit, θυμοῦ, ὀργῆς, Luc. Tox. 19, 55.