ή, όν :
      1 qui concerne les orateurs ou l’art oratoire, d’orateur, ESCHN. 77, 7 ; ἡ ῥητορική (s.-e. τέχνη) PLAT. Phædr. 266 d, l’art oratoire, la rhétorique ; τὸ ῥητορικόν, PLAT. Phædr. 266 c, Pol. 304 d ; ou τὰ ῥητορικά, DL. 4, 49, etc. m. sign. ;
      2 habile à parler, apte à être orateur, PLAT. Phædr. 260 c, etc. ; ISOCR. 28 b.

Étym. ῥήτωρ.

ή, όν, oratorical, ἡ ῥητορική (sc. τέχνη) rhetoric, Pl. Phdr. 266d, Phld. Rh. 1.187 S. ; τὸ ῥ. Pl. Phdr. 266c, Plt. 304e; τὰ ῥ. D.L. 4.49, etc. ; ῥ. δειλίαν ὁ δημόσιος καιρὸς οὐκ ἀναμένει an orator΄s timidity, Aeschin. 3.163; ῥ. γραφή an indictment against an orator (< παρανόμων), Is. Fr. 64 S. Adv. -κῶς Pl. Grg. 471e, Aeschin. 1.71, Arist. Po. 1450b8, Phld. Rh. 2.134 S. ; Comp., ῥητορικώτερον λέγεσθαι D.H. Is. 8. of persons, skilled in speaking, fit to be an orator, Isoc. 3.8, Pl. Phdr. 260c, 272d, al. ; φύσει ῥ. ib. 269d, etc. ; σχολαστικὸς ῥ. OGI 693 (Egypt).
student, Lib. Or. 14.62.
belonging to a ῥήτωρ, δοῦλος Stud.Pal. 1.67.289 (i AD).

den Redner, Sprecher betreffend, rednerisch ; ὁ ῥητορικός, der Redner, bes. Volksredner, wie Isocr. 3.8 sagt ῥητορικοὺς λέγομεν τοὺς ἐν τῷ πλήθει λέγειν δυναμένους ; vgl. Plat. Phaedr. 260c, öfter ; Ggstz ἀδύνατος λέγειν, Arist. rhet. 2.2 ; – ἡ ῥητορική, sc. τέχνη, die Redekunst, Plat. Gorg. 449d, Phaedr. 261a u. sonst, auch τὸ ῥητορικόν, Phaedr. 266c.
• Adv. ῥητορικῶς, rednerisch ; μάλα ἐπιστρεφῶς καὶ ῥητ., Aesch. 1.71 ; ῥητορικῶς γάρ με ἐπιχειρεῖς ἐλέγχειν, Plat. Gorg. 471e.