ή, όν :
      1 propre ou apte à chanter, ARSTT. Eud. 7, 2, 41, etc. ; p. opp. à ῥητορικός, PLUT. M. 622 a ; à ὀρχηστικός, ATH. 531 c ; en parl. d’animaux, ARSTT. H.A. 1, 1, 29 ; EL. V.H. 14, 30 ;
      2 habile à chanter, LUC. Tim. 47 ; CLÉM. Protr. 1.

• Cp. ᾠδικώτερος, LUC. l. c. ; • Sup. ᾠδικώτατος, EL. V.H. 1, 4.

Étym. ᾠδή.

ή, όν, musical, as Subst., musician, Ar. Fr. 8D., Arist. EE 1238a36, etc. ; opp. ῥητορικός, Plu. 2.622a; opp. ὀρχηστικός, Theopomp.Hist. 111 (a); of animals, opp. ἄνῳδος, Arist. HA 488a34; ᾠδικώτερος κύκνων Luc. Tim. 47, cf. DMar. 1.5 (Comp.), Electr. 4; ὄρνιθες τῶν ᾠδικῶν Ael. VH 14.30. Adv. -κῶς Ar. V. 1239, Pl.Com. 8D. ; Comp. -ώτερον Luc. Sat. 4.

zum Gesange, zum Singen gehörig, geneigt ; Arist. eth. Eud. 7.2 ; ᾠδικώτερος τῶν κύκνων Luc. Tim. 47, u. A.; der Sänger, wie Amphion und Arion, Clem.Al. adm. ad gent. 1.
• Adv. ᾠδικῶς, Ar. Vesp. 1240.