οῦ (ὁ) [ᾰ]
   I Ôkéanos, fils d’Ouranos et de Gæa, dieu de la mer, IL. 14, 201, 302 ; 21, 196, etc. ; HÉS. Th. 337, 368 ; ESCHL. Pr. 140, etc. ;
   II l’Océan, càd. :
      1 dans Hom. la masse liquide qui coule comme un fleuve autour de la terre, IL. 14, 245 ; 18, 39, 399, 607 ; 20, 7, etc. ; OD. 4, 568 ; 10, 509 ; 11, 157 ; 24, 12 ; HÉS. Sc. 314, Th. 275 ; O. 171 ; ESCHL. Pr. 141 ; HDT. 2, 21, 23 ; 4, 36 ;
      2 postér. la mer extérieure, p. opp. aux mers intérieures, particul. l’Océan Atlantique, ARSTT. Mund. 3, 8 ; DS. 17, 96 ; PLUT. Mar. 11, Ant. 61, etc.

➳ Gén. épq. Ὠκεανοῖο, HOM. ; dor. Ὠκεανῶ, CALL. L. Pall. 10 ; THCR. Idyl. 7, 54.

Étym. pré-grec.

s. LGPN

οῦ, ὁ, Oceanus, son of Uranus and Gaia, Hes. Th. 133; wedded to Tethys, father of Thetis, Il. 14.302, 18.399; and of all the Oceanids, Hes. Th. 337 sqq., A. Pr. 140 (anap.); god of the primeval water, and source of all smaller waters, Il. 21.195 sqq., Hes. Th. 368; Ὠκεανὸν θεῶν γένεσιν Il. 14.201; ποταμοῖο ῥέεθρα Ὠκεανοῦ, ὅσπερ γένεσις πάντεσσι τέτυκται ib. 246; conceived as a great River which compasses the earth΄s disc, returning into itself, ἀψόρροος Il. 18.399, Od. 20.65; represented as encircling the shield of Achilles, Il. 18.607, cf. Hes. Sc. 314; Ὠκεάνω γᾶς τ’ ἀπὺ περράτων Alc. 84; Ὠ. ἀκαλαρρείτης, βαθύρροος, βαθυρρείτης, Il. 7.422, 21.195; ῥόος Ὠκεανοῖς, ῥοαὶ Ὠ., 16.151, 3.5 (so Ὠ., παγαί Pi. Fr. 30.2; Ἴναχενᾶτορ, παῖ τοῦ κρηνῶν πατρὸς Ὠκεανοῦ S. Fr. 270 (anap.)); criticized by Hdt. οὔ τινα ἔγωγε οἶδα ποταμὸν Ὠ. ἐόντα 2.23, cf. 4.8, Str. 1.1.7; but Ὠκεανὸς ὃν ταυρόκρανος ἀγκάλαις ἑλίσσων κυκλοῖ χθόνα E. Or. 1377 (lyr.). later the name of the great Outward Sea, opp. to the Inward or Mediterranean (< θάλασσα, πόντος), Hdt. ll. cc., Pi. P. 4.26, 251; τὴν Εὐρώπην καὶ τὴν Ἀσίαν καὶ τὴν Λιβύην νήσους εἶναι ἃς περιρρεῖν κύκλῳ τὸν Ὠκεανόν Theopomp.Hist. Fr. 74 (a), cf. Arist. Mu. 393a17; Ὠ. ὁ βόρειος, ὁ ἑσπέριος, ὁ κατὰ μεσημβρίαν, Plu. Mar. 11, Ant. 61, D.S. 17.96; Πρεττανικός, Γερμανικός, Καντάβριος, etc., Ptol. Geog. 2.3.3, 2.3.4, 2.6.3, al. metaph, ὠ. χρημάτων oceans of wealth, Lyd. Mag. 3.62 (pl.); πραγμάτων ib. 2.7. ὠκεανέ bravo! in acclamations, POxy. 41.4 (iii/iv AD, ωκαιαναι and ωκααναι Pap. ; an exaggeration of Νεῖλος similarly used, Jo. Chrys. περὶ κενοδοξίας cap. 8 Schulte).
Pythag. name for 9, Theol.Ar. 57.

ὁ, ursprünglich der Gott des großen Urwassers (s. Ὠκεανός), wird schon bei Hom. mit dem großen Weltstrome, der die ganze Erdscheibe umfließt, identifiziert, und nimmt dann die Bedeutung des großen äußern Weltmeeres od. Ozeans an, im Ggstz zum mittelländischen Meere, θάλασσα od. πόντος, so schon Pind. P. 4.26, 251.