'ὥσ·τε, adv. et conj. :
   I adv. :
      1 comme (seul. en poésie et en prose ion.) IL. 2, 289 ; 9, 14 ; 10, 154, etc. ; PD. O. 11, 86 ; P. 4, 64 ; 10, 54 ; N. 7, 71 ; SOPH. Ant. 1033, 1084 ; Aj. 300 ; O.C. 344 ; HDT. 1, 8 ; 6, 94 ; ὥστε μύρμηκες, ESCHL. Pr. 450, comme des fourmis ; qqf. séparé : ὥς τίς τε λέων, IL. 17, 133, comme un lion ; qqf. après le mot auquel il se rapporte : κόρακες ὥστε, ESCHL. Suppl. 751, comme des corbeaux, joint à περ : ὥστε περ, IL. 18, 518, de même que ;
      2 comme, en qualité de (seul. dans Hom. et dans la prose ion.) ὥστε θεός, IL. 3, 381, en qualité de déesse ; cf. IL. 2, 289 ; 9, 14, etc. ; HDT. 5, 83, 101 ; 6, 94 ; 8, 118, etc. ; avec un part. attendu que, vu que : ὥστε φυλασσομένων τῶν ὁδῶν, HDT. 5, 35, attendu que les routes étaient gardées ; elliptiq. ὥστε περὶ ψυχῆς, OD. 9, 423, attendu qu’il s’agissait de la vie ;
   II conj. :
      1 de telle sorte que, avec l’ind. : καὶ εἰς μὲν τὴν ὑστεραίαν οὐχ ἧκεν, ὥσθ' οἱ Ἕλληνες ἐφρόντιζον, XÉN. An. 2, 3, 25, et le lendemain il ne revint pas, de sorte que les Grecs étaient soucieux ; avec un temps secondaire de l’ind. (impf. ou ao.) accompagné de ἄν pour marquer l’idée d’une conséquence éventuelle dépendant d’un fait qui aurait pu se produire, mais qui ne s’est pas produit : ὥστ' εἰ φρονῶν ἔπρασσον, οὐδ' ἂν ὦδ' ἐγιγνόμην κακός, SOPH. O.C. 271, de telle sorte que si j’avais agi avec réflexion, je ne serais pas devenu méchant ; ὥστε οὐκ ἂν ἔλαθεν αὐτόθεν ὁρμώμενος, THC. 5, 6, de telle sorte que son départ n’aurait pas échappé à l’attention ; avec l’inf. ao. ὥστε ἀποπλησθῆναι τὸν χρησμόν, HDT. 8, 96, de sorte que l’oracle fut accompli ; avec l’opt. conditionn. : ὥστε ὁ βίος ἀϐίωτος γίγνοιτ' ἄν, PLAT. Pol. 299 e, de sorte que la vie deviendrait intolérable : en ce sens sans prop. antér. exprimée, de telle sorte que ὥστε se rattache à ce qui précède pour marquer une sorte de conclusion : ὥστ' ὄλωλα καὶ σὲ προσδιαφθερῶ, SOPH. Ph. 75, de sorte que je suis perdu, et en outre je te perdrai avec moi ; avec un impér. : ὥστε μὴ λίαν στένε, SOPH. El. 1172, ainsi ne te lamente pas trop ; ὥστε θάρρει, XÉN. Cyr. 1, 3, 18, ainsi courage ! p. suite, au commenc. d’une phrase, de sorte que, c’est pourquoi, ATT. ;
      2 à ce point que, d’ord. avec un antécéd. οὕτω, τηλίκος, etc. ; avec l’ind. : οὐχ οὕτω φρενοϐλαϐέες ἦσαν ὥστε ἐϐούλοντο, HDT. 2, 120, ils n’auraient pas été insensés au point de vouloir, etc. ; οὕτως ἥσθη τῇ θήρᾳ ὥστε ἀεὶ συνεξῄει τῷ Κύρῳ, XÉN. Cyr. 1, 4, 15, il prit tant de plaisir à la chasse qu’il sortait toujours avec Cyrus ; cf. HDT. 3, 12 ; SOPH. O.R. 533, O.C. 82 ; XÉN. An. 1, 9, 28, Mem. 2, 2, 3 ; avec l’inf. : οὐ τηλίκος εἰμὶ ὥστε σημάντορι πάντα πιθέσθαι, OD. 17, 21, je ne suis pas d’âge à obéir en tout à un maître ; avec l’inf. sans ἄν, si la prop. annoncée par ὥστε exprime un fait réel ; avec ἄν, si elle marque l’idée d’une chose qui pourrait être, mais qui n’est pas : ἤδη γὰρ ὑπέφαινέ τι ἡμέρας, ὥστε καταφανῆ αὐτὸν γενέσθαι, PLAT. Prot. 312 a, en effet, le jour commençait à poindre assez pour qu’on pût commencer à le voir ; τὰ ἐντὸς οὕτως ἐκάετο ὥστε μήτε ἄλλο τι ἢ γυμνοὶ ἀνέχεσθαι, ἥδιστά τε ἂν ἐς ὕδωρ ψυχρὸν σφᾶς αὐτοὺς ῥίπτειν, THC. 2, 49, l’intérieur du corps était brûlé par le feu de la maladie au point qu’ils ne pouvaient supporter d’être autrement que nus, et que c’eût été pour eux une jouissance extrême de se jeter dans l’eau froide ; οἱ θεοὶ ἐν τοῖς ἱεροῖς ἐσήμηναν ὥστε καὶ ἰδιώτην ἂν γνῶναι, XÉN. An. 5, 10, 31, les dieux le firent entendre assez clairement pour que même un profane pût le comprendre ; cf. HÉS. O. 44 ;
      3 pour que, avec l’inf. : εἰ δέ τοι αὐτῷ θυμὸς ἐπέσσυται ὥστε νέεσθαι, ἔρχεο, IL. 9, 42, si ton cœur te pousse à retourner, va ; surt. après un compar. : μέζω κακὰ ἢ ὥστε ἀνακλαίειν, HDT. 3, 14, 159 maux trop grands pour qu’on les déplore en plaintes bruyantes ; μεῖζον ἢ ὥστε φέρειν δύνασθαι κακόν, XÉN. Mem. 3, 5, 17, malheur trop grand pour qu’on puisse le supporter ; en ce sens ὥστε est qqf. s.-e. : νόσημα μεῖζον ἢ φέρειν, SOPH. O.R. 1293, mal trop grave pour qu’on le supporte ; après un positif : ψυχρὸν ὥστε λούσασθαι, XÉN. Mem. 3, 13, 3, eau trop froide pour s’y baigner ; ἡμεῖς γὰρ ἔτι νέοι ὥστε τοσοῦτον πρᾶγμα διελέσθαι, PLAT. Prot. 314 b, car nous sommes bien jeunes pour décider une si grande affaire ; cf. EUR. Andr. 80 ; en ce sens ὥστε est qqf s.-e. : ὀλίγους εἶναι στρατιῇ τῇ Μήδων συμϐάλλειν, HDT. 6, 109, trop peu nombreux pour en venir aux mains avec l’armée des Mèdes ; cf. THC. 1, 50 ; 2, 61 ; PLAT. Menex. 239 b ; p. suite, à la condition que : ἐκήρυξάν τε, εἰ βούλοιντο, τὰ ὅπλα παραδοῦναι Ἀθηναίοις ὥστε βουλεῦσαι ὅτι ἂν ἐκείνοις δοκῇ, THC. 4, 37, ils firent demander par un héraut s’ils voulaient livrer leurs armes aux Athéniens, en laissant ces derniers prononcer sur leur sort comme ils l’entendraient ; εἰδὼς ἃ ἐπαγγέλλοιντο, ὥστε ἐκπλεῖν, XÉN. An. 5, 6, 26, sachant ce qu’ils proposeraient, à condition de s’éloigner par mer.

Étym. ὡς, τε.

'

dor. c. οὕστε, acc. pl. de ὅστε.

as Adv., bearing the same relation to ὡς as ὅστε to ὅς, and used by Hom. more freq. than ὡς in similes, when it is commonly written divisim, and is relat. to a demonstr. ὥς ; sts. c. pres. Indic., Il. 2.459 sq., 12.421, 13.703; sts. c. aor., ὥς τε λέων ἐχάρη 3.23; sts. c. subj. pres. or aor., 2.474 sq., 11.67, 16.428, Od. 22.302; all three usages combined in one simile, with varied construction, Il. 5.136-9; — the verb is sts. omitted, λάμφ’ ὥς τε στεροπή 10.154; this usage of ὥστε is chiefly Ep. (Pi. uses ὧτε), but it occurs in Alc. (?) 27 (prob.), B. 12.124 and sts. in Trag., κατώρυχες δ’ ἔναιον ὥστ’ ἀήσυροι μύρμηκες A. Pr. 452, cf. Th. 62, Pers. 424, Ch. 421 (lyr.), S. OC 343, Ant. 1033, Tr. 112 (lyr.). to mark the power or virtue by which one does a thing, as being, inasmuch as, like ἅτε, τὸν δ’ ἐξήρπαξ’ Ἀφροδίτη ῥεῖα μάλ΄, ὥ. θεός Il. 3.381, cf. 18.518; ὥ. περὶ ψυχῆς since it was for life, Od. 9.423; ὥ. ταῦτα νομίζων Hdt. 1.8, cf. 5.83, 101, 6.94. as Conj. to express the actual or intended result of the action in the principal clause; mostly c. inf., so as or for to do a thing, twice in Hom., εἰ δέ σοι θυμὸς ἐπέσσυται, ὥ. νέεσθαι if thy heart is eager to return, Il. 9.42; οὐ τηλίκος…, ὥ. σημάντορι πάντα πιθέσθαι not of such age as to obey a master in all things, Od. 17.21; ῥηϊδίως κεν ἐργάσσαιο, ὥ. σε κεἰς ἐνιαυτὸν ἔχειν Hes. Op. 44; ὥ. ἀποπλησθῆναι (ἀποπλῆσαι codd.) τὸν χρησμόν Hdt. 8.96; freq. in Pi., O. 9.74, N. 5.1, 35, al. ; also in Trag. and Att. after demonstratives, οὔπω τοσοῦτον ἠπατημένος κυρῶ ὥστ’ ἄλλα χρῄζειν S. OT 595, etc. ; this constr. is found in cases where (as in Il. 9.42 supr. cit.) ὥστε seems superfluous; so after ἐθέλειν, Κύπρις… ἤθελ’ ὥ. γίγνεσθαι τόδε E. Hipp. 1327; after ἔστι, for ἔξεστι, S. Ph. 656; after ψηφίζεσθαι, Th. 5.17; after ἐπαίρειν, E. Supp. 581; ἐπαγγελλόμενοι ὥ. βοηθεῖν Th. 8.86; after words implying request, δεηθέντες… ὥ. ψηφίσασθαι Id. 1.119; πεῖσαι ὥ. συγχωρῆσαι Id. 8.45. after Comparatives with ἤ, when the possibility of the consequence is denied (cf. ὡς B. III. 2), μέζω κακὰ ἢ ὥστε ἀνακλαίειν woes too great for tears, Hdt. 3.14; μεῖζον ἢ ὥστε φέρειν δύνασθαι κακόν X. Mem. 3.5.17; but in Poetry ὥστε is sts. left out, νόσημα μεῖζον ἢ φέρειν S. OT 1293; κρείσσον’ ἢ φέρειν κακά E. Hec. 1107 (rarely in Prose, Pl. Tht. 149c); similarly with the Posit., ψυχρὸν ὥ. λούσασθαι too cold to bathe in, X. Mem. 3.13.3; ἡμεῖς ἔτι νέοι ὥ. διελέσθαι too young to…, Pl. Prt. 314b; γέρων ἐκεῖνος ὥ. δ’ ὠφελεῖν παρών E. Andr. 80; this ὥστε is sts. omitted after words implying comparison, ὀλίγους εἶναι στρατιῇ τῇ Μήδων συμβαλέειν too few… Hdt. 6.109; ταπεινὴ ἡ διάνοια ἐγκαρτερεῖν Th. 2.61, etc. ὥστε… ἄν is used with inf., of contingencies more or less improbable, οὕτως ἐκάετο ὥστε μήτε… ἄλλο τι ἢ γυμνοὶ ἀνέχεσθαι, ἥδιστά τε ἂν ἐς ὕσωρ ψυχρὸν σφᾶς αὐτοὺς ῥίπτειν Th. 2.49, cf. S. OT 374, El. 1316, D. 8.35. sts. implying on condition that…, like ἐφ’ ᾧτε, παραδοῦναι σφᾶς αὐτοὺς Ἀθηναίοις, ὥστε βουλεῦσαι ὅ τι ἂν ἐκείνοις δοκῇ Th. 4.37, cf. X. An. 5.6.26. c. Indic., to express the actual or possible result with emphasis, οὐκ οὕτω φρενοβλαβὴς ὁ Πρίαμος οὐδὲ οἱ ἄλλοι…, ὥ. κινδυνεύειν ἐβούλοντο Hdt. 2.120 (fort. delendum ἐβούλοντο)· ἀσθενέες οὕτω, ὥ.… διατετρανέεις Id. 3.12; οὕτως ἀγνωμόνως ἔχετε, ὥ. ἐλπίζετε… ; are you so foolish that you expect… ? D. 2.26, βέβηκεν, ὥ. πᾶν ἐν ἡσύχῳ ἔξεστι φωνεῖν S. OC 82, cf. OT 533; freq. in X., Mem. 2.2.3, al. ; with ἄν and the impf. or aor. implying a supposed case, ὥστ΄, εἰ φρονῶν ἔπρασσον, οὐδ’ ἂν ὧδ’ ἐγιγνόμην κακός S. OC 271; ὥστε οὐκ ἂν ἔλαθεν αὐτόθεν ὁρμώμενος Th. 5.6; ὥστε τὴν πόλιν ἂν ἡγήσω πολέμου ἐργαστήριον εἶναι X. Ages. 1.26. at the beginning of a sentence, to mark a strong conclusion, and so, therefore, ὥστ’… ὄλωλα καί σε προσδιαφθερῶ S. Ph. 75; ὥστ’ οὐχ ὕπνῳ γ’ εὕδοντά μ’ ἐξεγείρετε Id. OT 65; ὥ. καὶ ταῦτα λεχθήσεται Arist. Metaph. 1004a22; c. imper., θνητὸς δ’ Ὀρέστης, ὥ. μὴ λίαν στένε S. El. 1172; ὥ. θάρρει X. Cyr. 1.3.18, cf. Pl. Prt. 311a; ὥ. ἂν βούλησθε χειροτονήσατε D. 9.70 cod. A (-ήσετε cett.); before a question, ὥ. τίς ἂν ἀπετόλμησε…; Lys. 7.28. c. opt., with ἄν, Hdt. 2.16; βρέφος γὰρ ἦν τότ’…, ὥστ’ οὐκ ἂν αὐτὸν γνωρίσαιμ’ E. Or. 379, cf. S. OT 857, Ar. Ach. 943 (lyr.). BC opt. in orat. obliq., X. HG 3.5.23; after opt. in principal clause, Id. Oec. 1.13. with subj., in order that, in Thessalian dialect, τὸς ταμίας φροντίσαι οὕστε… γενειθεῖ τᾶ πόλι ἁδόσις BCH 59.38 (Crannon); ἀντιλλαβέσθαι τᾶς πόλλιος (sic) οὕστε… ἐς πάντουν ἐγλυθεῖ τοῦν δανείουν ib. p. 37. with part., instead of inf., after a part. in the principal clause, τοσοῦτον ἁπάντων διενεγκόντες, ὥσθ’ ὑπὲρ Ἀργείων δυστυχησάντων Θηβαίοις… ἐπιτάττοντες κτλ. Isoc. 4.64 (s.v.l.); οὕτω σφόδρα μισοῦντα τοῦτον, ὥστε πολὺ δὴ (ἂν Dobree) θᾶττον διαθέμενον κτλ. Is. 9.16; ὥστε… δέον D. 3.1. πόλεμος σκληρὸς ὥστε λίαν extremely, LXX 2 Ki. 2.17. in later Greek, folld. by Preps., Παρμένοντι κλειδὸς ὥ. ἐπὶ τὸ Διοσκούριον, Inscr.Délos 316.83 (iii BC); ξύλον ὥ. ἐπὶ τὴν ἅμαξαν IG 11(2) 287 A 52 (iii BC); μόλυβδος ὥ. εἰς τὸ Κύνθιον ib. 203 A 52 (iii BC); κριθῶν ὥ. εἰς τὰ κτήνη barley for the animals, PCair. Zen. 251.5 (iii BC); ὥ. εἰς ξένια φοίνικας PHal. 1.7.4 (iii BC). c. dat., for, χρεία αὐτοῦ ἐστὶν ὥ. Πισικλεῖ it is needed for P., PCair. Zen. 241 (iii BC); ὥ. τοῖς χησίν IG 11(2).287 A 45 (iii BC).

adv., das sich zu ὡς verhält, wie ὅστε zu ὅς, das Folgende mit dem Vorhergehenden enger verbindend (vgl. τέ),
1) wie ὡς und ὥσπερ, wie, sowie, gleichwie, so wie auch, eine Vergleichung einleitend, oft bei Hom. u. Her.; auch ὥστε περ, Il. 18.518 ; wie ὥσπερ immer zu Anfange des Vergleichungssatzes ; häufig wie ὡς dem demonstr.adv. ὥς entsprechend. So auch Pind. P. 4.64 (vgl. ὧτε); Tragg.; κατώρυχες δ' ἔναιον ὥστ' ἀήσυροι μύρμηκες Aesch. Prom. 450 ; Spt. 13, Ch. 415 u. oft ; πάντες ὥστε τοξόται σκοποῦ τοξεύετ' ἀνδρὸς τοῦδε Soph. Ant. 1020 ; κατ' οἶκον οἰκουροῦσιν ὥστε παρθένοι O.C. 344 ; Eur.; einzeln auch bei den andern Attikern, s. Schaefer zu Long. p. 333, 460 u. Schol. Ap.Rh. 1.296, wie Lobeck zu Phryn. 427. – In Gemäßheit einer Eigenschaft, als, wie ἅτε, τὸν δ' ἐξήρπαξ' Ἀφροδίτη ῥεῖα μάλ' ὥστε θεός, als Göttin rettete sie ihn leicht, Il. 3.381 ; auch Her. 5.83, 101, 6.94.
2) als conj. beim Folgesatz, so daß ; u. zwar
   a) den Folgesatz äußerlich nur anreihend, wie itaque, und so, daher, weshalb ; c. indic., βέβηκεν, ὥστε πᾶν ἐν ἡσύχῳ ἔξεστι φωνεῖν Soph. O.C. 82, er ging, u. so steht es frei, ruhig zu sprechen ; τοσόνδ' ἔχεις τόλμης πρόσωπον, ὥστε τὰς ἐμὰς στέγας ἵκου O.R. 533 ; ὥστε καταληψόμεθα αὐτὸν ἔνδον Plat. Prot. 311a, vgl. Gorg. 464d, u. öfter ; καὶ εἰς μὲν τὴν ὑστεραίαν οὐχ ἧκεν, ὥσθ' οἱ Ἕλληνες ἐφρόντιζον Xen. An. 2.3.25, u. oft ; Mem. 2.2.3, Cyr. 1.4.1 ; bes. wenn es sich auf den ganzen vorigen Satz, nicht auf ein einzelnes Wort desselben bezieht, dah. An. 3.4.37 auffällt ; vgl. aber auch Plat. οὕτως ἀγαπῶσι τοὺς ἐπαινέτας, ὥστε προσπαραγράφουσι πρώτους Phaedr. 257e ; Gorg. 478e ; γίγνεται τοσοῦτον μεταξὺ τῶν στρατευμάτων, ὥστε τῇ ὑστεραίᾳ οὐκ ἐφάνησαν οἱ πολέμιοι Xen. An. 3.4.37, wo Krüger behauptet, der Satz sei so fortgeführt, als wenn πολύ voranstände, nicht τοσοῦτον. – Auch c. opt. pot., Soph. El. 325, O.C. 45, O.R. 857 Her. 2.16 Ar. Ach. 908 ; ὥσθ' ὁ βίος ἀβίωτος γίγνοιτ' ἂν τὸ παράπαν Plat. Polit. 299e ; Prot. 335d u. sonst, wie Xen. An. 5.6.20. – Sogar der imperat. steht dabei, θνητὸς δ' Ὀρέστης, ὥστε μὴ λίαν στένε Soph. El. 1163, darum klage nicht so sehr ; ὥστε θάρρει Xen. Cyr. 1.3.18. – Vgl. noch Porson praef. Eur. Hec. p. LIII,
   b) einen innern Zusammenhang zwischen dem Folgesatze und dem Hauptsatze ausdrückend, bes. wenn es sich auf ein bestimmt ausgesprochenes Demonstrativ bezieht ; mit acc. c. inf.; bei Hom. nur zweimal : εἰ δὲ σοὶ θυμὸς ἐπέσσυται, ὥστε νέεσθαι, ἔρχεο Il. 9.42, wenn dir das Herz strebt, so daß du heimkehren möchtest, so gehe ; οὐ τηλίκος εἰμί, ὥστε σημάντορι πάντα πιθέσθαι, ich bin nicht in dem Alter, daß ich gehorchen könnte, um in Allem zu gehorchen, Od. 17.21 ; ῥηϊδίως κεν ἐργάσσαιο, ὥστε σέ κ' εἰς ἐνιαυτὸν ἔχειν, so daß du auf ein Jahr genug hast, Hes. O. 44 ; Pind. Ol. 9.80, N. 5.1, 35, 50 ; Tragg.: αὐχῶ τήνδε δωρεάν μοι δώσειν Δί', ὥστε τῶνδέ σ' ἐκλῦσαι πόνων Aesch. Prom. 339 ; οἶμαι μὲν ἀρκεῖν σοί γε καὶ τὰ σὰ ἀλγήματα, ὥστε μὴ τὰ τῶν πέλας στένειν Soph. Phil. 340, vgl. Ant. 1235, Tr. 1116 ; Eur.; Ar.; u. in Prosa : ἤδη γὰρ ὑπέφαινέ τι ἡμέρας, ὥστε καταφανῆ αὐτὸν γενέσθαι Plat. Prot. 312a ; Gorg. 458c u. sonst ; natürlich, wenn dasselbe subj. wie im Hauptsatz ist, der nom. beim inf., Polit. 295a. – Steht ἄν dabei, so ist der inf. als aus dem optat. pot. entstanden zu denken, μιᾶς τρέφει πρὸς νυκτός, ὥστε μήτ' ἐμέ, μήτ' ἄλλον βλάψαι ποτ' ἄν Soph. O.R. 374 ; El. 1308 ; οἱ θεοὶ ἐν τοῖς ἱεροῖς ἐσήμηναν, ὥστε καὶ ἰδιώτην ἂν γνῶναι (auch ein Unkundiger könnte es merken) Xen. An. 5.10.31. – Bes. ist ὥστε c. inf. nach einem Kompar. mit ἤ zu merken, μέζω κακὰ ἢ ὥστε ἀνακλαίειν, größeres Elend, als daß man es beweinen könnte, d.i. zu groß, als daß Tränen dafür hinreichten, Her. 3.14 ; νεώτεροί εἰσιν ἢ ὥστε εἰδέναι, sie sind zu jung, als daß sie wüßten, u. ä.; auch beim bloßen Positiv, ψυχρόν, ὥστε λούσασθαι, zu kalt, um sich zu baden, Xen. Mem. 3.13.3. – In einzelnen Fällen ist es angemessener, es durch »unter der Bedingung daß« auszudrücken, ἐκήρυξάν τε, εἰ βούλοιντο τὰ ὅπλα παραδοῦναι καὶ σφᾶς αὐτοὺς Ἀθηναίοις, ὥστε βουλεῦσαι, ὅτι ἂν ἐκείνοις δοκῇ Thuc. 4.37 ; vgl. 1.28 ; Xen. An. 5.6.26 εἰδώς, ἃ Τιμασίωνι οἱ Ἡρακλεῶται ἐπαγγέλλοιντο, ὥστε ἐκπλεῖν, unter der Bedingung nämlich, so nämlich hatten sie es ihm versprochen, daß sie fortschifften ; ähnl. βούλεται πονεῖν, ὥστε πολεμεῖν 2.6.6, wenn er nur Krieg führen könnte. – Beim partic. steht es auch für ὡς, z.B. ὥστε φυλασσομένων τῶν ὁδῶν, da die Wege bewacht waren, Her. 5.35 ; vgl. ὥστε περὶ ψυχῆς, da es um das Leben galt, Od. 9.423.

ὥσ-τε
consecutive particle,
__1. with infin., expressing result, so as to: Mat.8:24 12:22, Mrk.1:27, Luk.5:7, Act.1:19, Rom.7:6, 1Co.1:7, Heb.13:6, al.; of a designed result, Mat.10:1, Luk.4:29, al.; preceded by οὕτως, Act.14:1; by τοσοῦτος, Mat.15:33.
__2. C. indic.,
__(a) so that: Gal.2:13, preceded by οὕτως, Jhn.3:16;
__(b) so then, therefore: Mat.12:12, Mrk.2:28, Rom.7:4, 1Co.3:7, Gal.3:9, al.
__3. so then, therefore: with subjc., 1Co.5:8; with imperat., 1Co.3:21 4:5, Php.2:12 1Th.4:18, 1Pe.4:19, al
(AS)