ου (ὁ) :
   I propr. trame : ὕμνος ἀοιδῆς, OD. 8, 429, trame d’un chant ;
   II p. suite, chant, particul. :
      1 chant en l’honneur d’un dieu ou d’un héros, hymne, HH. Ap. 160 ; HÉS. O. 655 ; PLAT. Rsp. 607 a, etc. ; PD. O. 1, 14 ; 3, 5, etc. ; PLAT. Leg. 700 b, 801 d ;
      2 p. ext. chant nuptial, SOPH. Ant. 814 ;
      3 chant de deuil, ESCHL. Sept. 867 ; Pers. 620, 625 ; Eum. 331 ; EUR. Alc. 447, etc.

Étym. incert.

ὁ, hymn, ode, in praise of gods or heroes (καί τι ἦν εἶδος ᾠδῆς εὐχαὶ πρὸς θεούς, ὄνομα δὲ ὕμνοι ἐπεκαλοῦντο Pl. Lg. 700b; ὕμνους θεοῖς καὶ ἐγκώμια τοῖς ἀγαθοῖς Id. R. 607a, cf. Arist. Po. 1448b27), once in Hom., ἀοιδῆς ὕμνος Od. 8.429 (folld. by Demodocus’ song of the Wooden Horse, 499 sqq.); ὕμνῳ νικήσαντα φέρειν τρίποδ’ Hes. Op. 657; ἀνδρῶν τε παλαιῶν ἠδὲ γυναικῶν ὕμνον ἀείδουσιν h.Ap. 161; freq. in Pi., ὕμνος πολύφατος, ἐπικώμιος, etc., O. 1.8, N. 8.50, al. ; Θήρωνος Ὀλυμπιονίκαν ὕμνον O. 3.3; and in B., ὑφάνας ὕμνον 5.10, cf. 6.11, al. ; ὕμνοι θεῶν to or in honour of the gods, Pl. Lg. 801d; τιμῶν θεὰν ὕμνοισιν E. Hipp. 56; τοὺς χοροὺς… καὶ τοὺς ὕ. τῷ θεῷ ποιεῖτε D. 21.51, cf. Pl. Smp. 177a; ὕμνοι Δαυείδ psalms of David, LXX 2 Ch. 7.6; ψαλμοὶ καὶ ὕ. καὶ ᾠδαί Ep. Eph. 5.19; in Trag. also of mournful songs, addressed to gods or heroes, τὸν δυσκέλαδον ὕ. Ἐρινύος A. Th. 868 (lyr.), cf. Pers. 620, 625 (anap.), Ch. 475 (lyr.); ὕ. ἐξ Ἐρινύων, δέσμιος φρενῶν, ἀφόρμικτος Id. Eu. 331 (lyr.), cf. 306; ἐν ἀλύροις κλέοντες ὕμνοις E. Alc. 447 (lyr.); ὕ. ᾍδου, of one whose songs are death, Phryn.Com. 69 (lyr.). — On ὕμνοι of various kinds v. Men. Rh. p. 333 S. ; ὁ κυρίως ὕ. πρὸς κιθάραν ᾔδετο ἑστώτων Procl. Chr. ap. Phot. Bibl. p. 320 B., cf. Did. ap. EM 777.9.
[Most commonly ῡ, but only by position; ῠ proved by εὔῠμνος, ῠμνῳδεῖ A. Ag. 990 (lyr.), ῠμνήσω E. Ba. 72 (lyr.).]

ὁ, der Gesang, das Lied ; ἀοιδῆς Od. 8.429, die einzige Stelle Homers, wo dies Wort vorkommt ; öfter in H.h.; Hes. O. 659 ; bes. Festgesang, zum Preise der Götter, Heroen ; Pind. ὅθεν ὁ πολύφατος ὕμνος ἀμφιβάλλεται Ol. 1.8 ; ἐπικώμιος N. 8.50 ; Aesch. Suppl. 1005 ; Eur. Hipp. 56 u. öfter ; vgl. Plat. Legg. III.700b καί τι ἦν εἶδος ᾠδῆς εὐχαὶ πρὸς θεούς, ὄνομα δὲ ὕμνος ἐπεκαλοῦντο ; u. so ὕμνοι θεῶν καὶ ἐγκώμια VII.801d ; Rep. X.607a vrbdt er ὕμνους θεοῖς καὶ ἐγκώμια τοῖς ἀγαθοῖς. – Nach Didymus im EM. 777 bes. von den mit der Kithara begleiteten Gesängen gebraucht, vgl. Böckh Pind. frg. p. 559. – Uebh. Loblied, Lobgesang, Θήρωνος Ὀλυμπιονίκαν ὕμνον ὀρθώσαις Pind. Ol. 3.3 ; πλέκων ποικίλον ὕμνον 6.87 ; εὐαχέα ὕμνον ἐτέλεσσεν P. 2.14 ; ὕμνον κελάδησε καλλίνικον N. 4.16, u. öfter ; ἐπινυμφίδιος, Hochzeitslied, Soph. Ant. 809 ; vgl. Plat. Rep. V.459e. – Seltener Klagelied, Aesch. Spt. 849, Pers. 612. – Orakelspruch, weil diese wie die Hymnen verfaßt waren.

ὕμνος, -ου, ὁ
[in LXX for תְּהִלָּה, נְגִינָה, שִׁיר, etc. ;]
a hymn;
__(a) in cl. a festal song in praise of gods or heroes;
__(b) in LXX and NT a song of praise addressed to God: Eph.5:19, Col.3:16.†
SYN.: ψαλμός, that which is sung to a musical accompaniment; ᾠδή, the generic term for song (cf. Tr., Syn., § LXXviii, Lft. on Col.3:16) (AS)