adv. :
      1 d’en haut, IL. 11, 53 ; 15, 18 ; OD. 2, 147 ; 17, 210 ; HÉS. Th. 704 ; ESCHL. Suppl. 173 ; EUR. Bacch. 1111, etc. ; PLAT. Soph. 216 c ;
      2 en haut, ESCHL. Suppl. 381 ; ANTH. 12, 97 ; avec un gén. en haut de, au-dessus de, gén. PD. O. 3, 21 ; ARAT. 26 ; A.RH. 2, 806.

Étym. ὕψος, -θεν.

Boeot. οὑψόθεν prob. in Corinna Supp. 1.32, Adv.; (< ὕψος) : — from on high, from above, Il. 11.53, 15.18, Hes. Th. 704, Pi. P. 8.81, A. Supp. 175 (lyr.), Fr. 275, E. Ba. 1111, Fr. 420.3; ὑ. ἐκ κορυφῆς Od. 2.147; ἐκ πέτρης 17.210; rare in Prose, καθορῶντες ὑ. τὸν τῶν κάτω βίον Pl. Sph. 216c. = ὑψοῦ, aloft, on high, ὁ ὑ. σκοπός A. Supp. 381 (lyr.); τὰ ὑ., opp. τὰ ἔνερθε, AP 12.97 (Antip.). c. gen., above, over, Pi. O. 3.12, Arat. 26, A.R. 2.806, IG2². 4225.2.

bei sp.D. auch ὑψόθε, adv., hoch her, von der Höhe her ; Pind. Ol. 3.12 ; Aesch. Suppl. 166, 376 ; Eur. Tr. 750 u. öfter ; καθορῶντες ὑψόθεν Plat. Soph. 216b ; selten = ὑψοῦ, in der Höhe, oberhalb, ὄχθης Ap.Rh. 2.569.