ὑπο·φθάνω (ao.1 réc. ὑπέφθασα, ao.2 ὑπέφθην) devancer ou prévenir vivement, abs. IL. 7, 144 ; PLUT. Pomp. 21 ; τινά, A.RH. 4, 307 ; PLUT. Æmil. 26, etc. qqn ;

Moy. (part. ao.2 ὑποφθάμενος) m. sign. abs. OD. 4, 547 ; avec l’acc. OD. 15, 171 ; ANTH. 9, 227.

aor. ὑπέφθην A.R. 4.307; part. ὑποφθάς Il. 7.144; also in Med. aor. part. (v. infr.); later aor.1 ὑπέφθασα (v. infr.) : — haste before, be or get beforehand, ὑποφθὰς δουρὶ μέσον περόνησεν getting beforehand he pierced him through the middle, Il. l.c. ; ἔγραψεν ὑποφθάσας Plu. Pomp. 21; — also in part. Med., κτεῖνεν ὑποφθάμενος Od. 4.547. c. acc., to be beforehand with one, A.R. l.c., Plu. Aem. 26, etc. ; — Med., τὸν ὑποφθαμένη φάτο μῦθον Od. 15.171, cf. AP 9.227 (Bianor).

(φθάνω), zuvoreilen, zuvorkommen, eher tun ; ὑποφθὰς δουρὶ μέσον περόνησεν, er durchbohrte ihn eher, Il. 7.144 ; u. im med., ὑποφθάμενος κτεῖνεν Od. 4.547 ; auch c. accus., τὸν ὑποφθαμένη φάτο μῦθον, ihm zuvorkommend, eher als er, 15.471 ; δεσμόν, Bian. 2 (IX.227). Auch in sp. Prosa, ὑποφθάσας τοὺς Ῥωμαίους Plut. Aem. 26.