ή, όν [ᾰ]
      1 capable de supporter, gén. MÉTOP. (STOB. 10, 48) ; abs. qui a du sang-froid, de la présence d’esprit, de la fermeté, ARSTT. Eud. 2, 5, 5 ; DS. 20, 78 ;
      2 qui concerne la substance, substantiel, ARR. Epict. 1, 20, 17.

Étym. ὑπόστατος.

ή, όν, able or willing to face, c. gen. rei, ὑ. τῶν δοκούντων δεινῶν Muson. Fr. 8 p. 39H. abs., patient, steadfast, firm, Arist. EE 1222a33 (Comp.); ἔν τινι D.S. 20.78. Adv -κῶς Plb. 5.16.4.
belonging to substance, substantial, Arr. Epict. 1.20.17. c. gen. rei, giving substance to, causing the existence of, τῶν ὅλων Procl. in Prm. p. 537 S., cf. Inst. 25, Herm. in Phdr. p. 136 A., Dam. Pr. 300; opp. φθαρτικός, Ammon. in Porph. 103.15. ὑποστατικόν, τό, entrance-fee paid by initiates, IG 5(1).1390.50 (Andania, i BC).

ή, όν, sich darunter stellend, sich einer Sache unterziehend, sie ertragend, standhaft, mutig, δεινῶν ὑποστατικὰ ἕξις neben ἀντερειστικά, Metop. Pythag. bei Stob. Flor. 1.64 ; Arist. eth. Eud. 2.5 ; ἔν τινι, DS. 20.78 ; so ὑποστατικῶς, Pol. 5.16.4 ; – zur Substanz gehörig, substantiell, Sp.