ὑπο·κάτω [ᾰ] adv. et prép. en dessous, en bas, PLAT. Leg. 844 c ; fig. τὸ ὑποκάτω γένος, ARSTT. Top. 6, 5, 6, etc. le genre subordonné ; avec un gén. au-dessous de, au bas de, gén. PLAT. Phæd. 112 d, Conv. 222 e.

Adv.
below, under, c. gen., ὑ. τῆς ἐκροῆς Pl. Phd. 112d; ὑ. ἐμοῦ κατακλίνου Id. Smp. 222e; τὸ ὑ. τοῦ νοηθέντος Epicur. Ep. 1 p. 18U. ; τὸ Λητῷον, ὃ ὑ. Πουρέου ἐστί SIG 826 E 34 (Delph., ii BC); abs., Pl. Lg. 844c, IG 12(5).872.19 (Tenos, iii BC); ὑ. παραγράψαι τι Hyp. Eux. 30.
in Logic, τὸ ὑ. γένος the subordinate genus, opp. τὸ ἐπάνω, Arist. Top. 143a21; τὰ ὑ. ib. 122a9, al.

adv., unten drunter ; δεῦρο ὑποκάτω ἐμοῦ κατακλίνω Plat. Symp. 222e, u. öfter ; Arist. mund. 2, plant. 4.1 ; Pol. 3.55.2.

ύπο-κάτω comp. adv. (see M, Pr., 99),
[in LXX chiefly for תַּחַת ;]
below, under: as prep. with genitive, Mat.22:44, Mrk.6:11 7:28 12:36 (Rec., R, txt., ὑποπόδιον, as in LXX), Luk.8:16, Jhn.1:51, Heb.2:8' (LXX), Rev.5:3, 13 6:9 12:1.†
(AS)