(seul. part. ὑπερηνορέων, οντος) :
      1 fier de sa force, orgueilleux, arrogant, d’ord. au plur. IL. 4, 176, etc. ; OD. 6, 5, etc. ; une fois au sg. IL. 13, 258 ;
      2 qui est plus qu’un homme, AR. Pax 53.

Étym. ὑπερήνωρ, pour la format. cf. ὑπερμενέων.

kommt nur im partic. praes. ὑπερηνορέων vor, übermännlich, übermütig ; Hom., nur im tadelnden Sinne, wie ὑπερήνωρ (vgl. Buttmann Lexil. II p. 214); in der Od. gew. im plur. von den Freiern, verstärkt κακῶς ὑπερηνορέοντες, Od. 2.266, 4.766 ; auch von den Kyklopen, 6.5 ; vom Deiphobus Il. 13.258 ; und von allen Troern 4.176.
Bei Ar. Pax 53 komisch τοῖς ὑπερτάτοισιν ἀνδράσιν φράσω καὶ τοῖς ὑπερηνορέουσιν ἔτι τούτοις μάλα, Männer betreffend, übermannend.