ὑπερή·φανος, ος, ον [ᾰ]
      1 magnifique, splendide, au propr. PHILIPPID. (Com. fr. 4, 476) ; fig. PLAT. Phæd. 96 a, Conv. 217 e, etc. ; PLUT. Fab. 26 ;
      2 fier, orgueilleux, méprisant, dédaigneux, HÉS. Th. 149 ; PD. P. 2, 52 ; ESCHL. Pr. 402 ; ISOCR. 274 b ; joint à ὑϐριστής, ARSTT. Rhet. 2, 16, 1 ; τὸ ὑπερήφανον, PLUT. Alc. c.Cor. 4 ; ATH. 584 e, l’orgueil.

• Cp. -ώτερος, DÉM. 175, 10 ; ARSTT. Rhet. 2, 17, 6 ; sup. irrég. -έστατος, SCHOL.

Étym. ὑ. φαίνω.

ον, Dor. ὑπεράφανος Pi. P. 2.28, B. 16.49; — mostly in bad sense, overweening, arrogant, Hes. Th. 149, Pi., B. ll.cc., A. Pr. 405 (lyr.), Isoc. 12.196, D. 4.9, Phld. Vit. p. 10 J., etc. ; Κύριος ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται LXX Pr. 3.34; ὑβρισταὶ καὶ ὑ. Arist. Rh. 1390b33; ὑπερηφανώτεροι… καὶ ἀλογιστότεροι ib. 1391a33; οἰκίαι ὑπερηφανώτεραι D. 13.30. Adv., -νως ἔχειν bear oneself proudly, Pl. R. 399b, Tht. 175b; ὑ. ζῶντες living sumptuously, prodigally, Isoc. 4.152, Pl. Lg. 691a; ὀψωνεῖν… οὐχὶ μετρίως…, ἀλλ’ ὑ. Diph. 32.20; of a dish, ὑ. ὄζειν Alex. 261.6 (but also, insolently, brutally, μαστιγοῦν τινα prob. in PCair. Zen. 80.4 (iii BC)). — This sense appears in Hom. in the part. ὑπερηφανέων. rarely in good sense, magnificent, splendid, σοφία, ἔργον, Pl. Phd. 96a, Smp. 217e; ὑ. τι διαπραττομένη Id. Grg. 511d; ποτήρια χρυσᾶ…, ὑπερήφανα Philippid. 27; πράξεις ὑ. τὸ μέγεθος Plu. Fab. 26; sublime, Dam. Pr. 3. Adv. -νως, ἀγωνιζόμενος Plu. Ages. 34.

sich über Andere erhebend, über Andern erscheinend, Sp., vgl. ὑπερηφανής. – Uebertr., darüber hervorragend, ausgezeichnet, σοφία, Plat. Phaed. 96a, Gorg. 511e ; – gew. im tadelnden Sinne, sich übermütig erhebend, hochmütig, hoffärtig, stolz, ὑπερήφανα τέκνα, von den hundertarmigen Söhnen der Erde, Hes. Th. 149 ; ἀυάταν ὑπεράφανον, Pind. P. 2.28 ; ὑπερήφανον θεοῖς τοῖς πάρος ἐνδείκνυσιν αἰχμάν, Aesch. Prom. 403 ; Plat. Men. 90a;
• adv., ὑπερηφάνως ζῶντες, im Ggstz von ταπεινῶς, Isocr. 4.152 ; vgl. Plat. Legg. III.691a ; Plut. Thes. 16 ; ὑπερηφάνως ἔχειν, übermütig sein, Plat. Theaet. 175b ; im guten Sinne, ὑπερηφάνως ἀγωνίζεσθαι, Plut. Ages. 34.

ὑπερήφανος, -ον
(< ὑπέρ, φαίνομαι, with η pleonast., see Kühner3, I, 189) [in LXX for זֵד, גֵּאֶה, לוּץ, etc. ;]
showing oneself above others;
__(a) in good sense (Plat., al.), pre-eminent, splendid;
__(b) more freq. in had sense, and so always in Scr., arrogant, haughty, disdainful (see Westc. Epp. Jo., 65b): Rom.1:30, 2Ti.3:2; διανοίᾳ καρδίας, Luk.1:51; opp. to ταπεινός (as in Pro.3:34), Jas.4:6, 1Pe.5:5' (LXX) .†
SYN.: ἀλαζών, ὑβριστής, see Tr., Syn., § xxix (AS)