ὑπ·εκτρέχω (f. ὑπεκδραμοῦμαι [ᾰ], ao.2 ὑπεξέδραμον [ᾰ]) s’échapper en courant, d’où fuir, éviter, acc. HDT. 1, 156 ; SOPH. Ant. 1086 ; EUR. Med. 524, etc. ; avec l’inf. EUR. Andr. 338.

fut. -δραμοῦμαι S. Ant. 1086; aor. ὑπεξέδραμον Hdt. 1.156 : — run out from under, escape from, τὸ παρεόν Hdt. l.c. ; θάλπος οὐχ ὑπεκδραμεῖ S. l.c. ; ὑ. τὴν σὴν… γλωσσαλγίαν (where the metaph is taken from a ship) E. Med. 524; θεοὺς ὑπεκδραμούμενοι Id. Ph. 873; abs., of horses, Plu. Eum. 7; c. inf., ἢν ἐγὼ μὴ θανεῖν ὑπεκδράμω E. Andr. 338.
run out beyond, τοῦ χρόνου τέλος S. Tr. 167.

(τρέχω), darunter hinaus od. weglaufen, entlaufen, vermeiden, c. acc.; Soph. Tr. 166, Ant. 1073 ; Eur. oft ; ἢν τὸ παρεὸν ὑπεκδράμωσι Her. 1.156 ; – c. inf., ἢν ἐγὼ μὴ θανεῖν ὑπεκδράμω Eur. Andr. 338.