(εἰπεῖν), dazu, dabei sagen, Ar. Plut. 997, Thuc. 1.90, 2.102, Dem. 25.91 ; – dabei als Vorrede sagen, ὀλίγ' ἄτθ' ὑπειπὼν πρῶτον Ar. Vesp. 55 ; ὥσπερ ἐν ἀρχῇ ὑπείπομεν Thuc. 1.35 ; καθάπερ καὶ ἐξ ἀρχῆς ἦν ὑπειρημένον Isae. 11.12 ; Dem. 18.60, 23.53 ; Soph. Aj. 212 ; πᾶσιν ὑπεῖπον τούσδε τοὺς λόγους Eur. Suppl. 1170 ; – einen Sinn unterlegen, verstehen, οὑτωσί πως ὑπειπόντα τὰ τοῦ Πιττάκου, ὥσπερ ἂν εἰ θείημεν Plat. Prot. 343e.