ῆς (ἡ) [ῠ] commencement, ARSTT. Phys. 7, 3, 24 ; d’ord. adv. ἐξ ὑπαρχῆς, dès le commencement, SOPH. O.R. 132 ; ARSTT. Pol. 4, 6, 5 ; PLUT. Marc. 5, Cato mi. 50, Arat. 18, etc. ; ou de nouveau, en recommençant, DÉM. 1013, 9 ; ARSTT. An. 2, 1, 1 ; Rhet. 1, 1, 15, etc. ; ou à priori, PLUT. M. 951 c.

Étym. ὑπάρχω.

ἡ, beginning, ἐν τῇ τῆς ἐπιστήμης ὑπαρχῇ Arist. Ph. 247b29. ὅλως μηδεμίαν ὑπαρχὰν ἔχοντος ὀπτίλλου, ἀλλ’ ἢ χώραμ μόνον not a vestige of an eye, IG4²(1).121.75 (Epid., iv BC). very freq. in the phrase ἐξ ὑπαρχῆς, from or in the beginning, Arist. Pol. 1293a2, al. ; ἡ ἐξ ὑ. γένεσις Id. HA 590a21.
afresh, anew, ἐξ ὑ. αὖθις S. OT 132; πάλιν ὥσπερ ἐξ ὑ. ἐπανίωμεν Arist. de An. 412a4; πάλιν οὖν οἷον ἐξ ὑ. Id. Rh. 1355b24; πάλιν ἐξ ὑ. Id. PA 685b29, D. 40.16.

ἡ, der Anfang ; – ἐξ ὑπαρχῆς, von Neuem, wiederum ; Soph. O.R. 132 ; Dem. 40.16 ; Sp., wie Plut. Symp. 6.4.