ὑπ·ανίσταμαι (f. -αναστήσομαι, ao.2 -ανέστην, etc.) [ῠᾰν]
      1 se lever de dessous, du fond de, en parl. du gibier, XÉN. Cyr. 2, 4, 19 ;
      2 s’élever insensiblement (au-dessus d’une plaine) en parl. d’un terrain, PHIL. 2, 510, 619 ;
      3 se lever par discrétion ou déférence : τῆς ἕδρας τινι, XÉN. Lac. 15, 6 ; ou τινι ἐξ ἕδρης, HDT. 2, 80, de son siège devant qqn ; τῶν θάκων τινί, AR. Nub. 993 ; ou ἀπὸ τῶν θάκων, XÉN. Hier. 7, 2, m. sign.

Pass. with aor.2 and pf. Act., rise, stand up, Thgn. 485; of game, start up, X. Cyr. 2.4.19; of land, ὑπανεστώς rising slightly above the plain, Ph. 2.510. τοῖσι πρεσβυτέροισι… ἐξ ἕδρης ὑπανιστέαται rise up from their seats to make room or show respect to…, Hdt. 2.80, cf. Phld. Vit. p. 38J. ; τῶν θάκων τοῖς πρεσβυτέροις ὑ. Ar. Nu. 993 (anap.); ἕδρας ὑ. βασιλεῖ X. Lac. 15.6; ὑ. ἀπὸ τῶν θάκων ὁδῶν τε παραχωρεῖν Id. Hier. 7.2, cf. Smp. 4.31; καθήμενος ὑ. Id. Mem. 2.3.16; metaph, θυμὸς ὑπανίστατο gave way, Callistr. Stat. 13; cf. ὑπανάστασις.
withdraw, ἐκ τῶν Ἀθηναίων Suid. s.v. Ἀρίσταρχος.